15.5.11

Απογραφή 2011



Α.
Απογραφή 2011.
Ή πως, αν θες να αντιμετωπίσεις ένα πρόβλημα, πρέπει πρώτα να το μετρήσεις!
Κωνσταντίνος Σισκάκης


Μπροστά σε κάθε υποψία οργανικής βλάβης είναι αυτονόητη η διενέργεια ιατρικών εξετάσεων. Εξετάσεις οι οποίες θα δώσουν ένα αντιπροσωπευτικό αποτέλεσμα της υγείας μας εκείνη τη στιγμή. Τις περισσότερες φορές τα αποτελέσματα αυτά θα βοηθήσουν τον γιατρό να κατανοήσει και, στη συνέχεια, να θεραπεύσει το νόσημα. Βεβαίως, τα φάρμακα θα παίξουν ένα πρωτεύοντα ρόλο στην ίαση, δεν παύει όμως να θεωρείται εξίσου σημαντική και η καταγραφή των μετρήσεων, η λεπτομερής απεικόνιση όλων των συμπτωμάτων.
Κάθε σύγχρονο και ευνομούμενο κράτος πρέπει να κάνει το ίδιο πράγμα ακριβώς. Δεν χρειάζεται καν να μετράει τα αποτελέσματα δυσλειτουργιών ή συμπτωμάτων εκ των υστέρων. Καταγράφοντας προσεκτικά, και κυρίως επιστημονικά, τις δομές του, τις ανάγκες, τους πολίτες της χώρας, τον οικιστικό, κτηματολογικό και δασικό του χάρτη έχει στα χέρια του ένα υπερπολύτιμο αγαθό. Μια σειρά στοιχείων που μπορούν να μεταμορφωθούν, με τη βοήθεια της Στατιστικής Υπηρεσίας, σε ένα πρώτης τάξης επιστημονικό εργαλείο για τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των πολιτών.
Γιατί έπρεπε να βρεθούμε στο χείλος της αβύσσου για να προσπαθήσουμε να μετρήσουμε, επιτέλους, τον Δημόσιο τομέα; Γιατί, αναρρωτιέται κανείς, τα Δημόσια Νοσοκομεία δεν υπέβαλαν ως τώρα ισολογισμούς; Γιατί σπεύδουμε, στον 21ο αιώνα, να δημιουργήσουμε Κτηματολόγιο; Γνωρίζουμε, μήπως, από πότε το έχει καταφέρει η γείτονα Αλβανία; Και ίσως το πιο σοβαρό: Πώς μια κυβέρνηση, που καλείται να αντιμετωπίσει την πιο σοβαρή κρίση των τελευταίων ετών, λαμβάνει μέτρα χωρίς να μπορεί να συμφωνήσει στο ποιο ακριβώς είναι το ύψος του ελλείμματος (μια ματιά στις δηλώσεις του Αλέκου Παπαδόπουλου φτάνουν για να βάλουν σε πολλές σκέψεις); Μήπως, τελικά, η ανυπαρξία μετρήσεων εξυπηρέτησε και γιγάντωσε τη μεγαλύτερη παθογένεια που προέκυψε στη νεώτερη ιστορία της χώρας μας;
Όμως, αν μια συντεταγμένη πολιτεία έχει καταγράψει με σοβαρότητα και υπεύθυνα τα του οίκου της –όπως, νομίζω, κάθε εχέφρων πολίτης έχει κάνει για τον εαυτό του– έχει τη δυνατότητα να σχεδιάσει και να παράσχει υψηλής ποιότητας υπηρεσίες στον Πολίτη. Μπορεί, επίσης, να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις σε μια ρευστή κοινωνική πραγματικότητα σαν κι αυτή που ζούμε, αφού θα μπορεί να μετρήσει και να αξιολογήσει τα προβλήματα.
Αν ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό(;) κράτος έχει καταγράψει τις ανάγκες του, την έκταση του Δημόσιου τομέα, το έμψυχο δυναμικό που τον απαρτίζει, τότε, προφανέστατα, δεν θα μπορούσε σε καμιά περίπτωση να δικαιολογήσει τους αριθμούς τους οποίους μαθαίνουμε σήμερα, κι αυτούς με κάθε επιφύλαξη!
Αν ένα κράτος έχει προχωρήσει στη λεγόμενη (ας μου επιτραπεί ο σαρκασμός των εισαγωγικών) «ηλεκτρονική διακυβέρνηση», αυτό σημαίνει ότι οι Πολίτες του θα μπορούν να ολοκληρώσουν αυτό που χρειάζονται στην Εφορία, το ΙΚΑ ή την Πολεοδομία σε υποπολλαπλάσιο χρόνο και χωρίς «υπόγειες διαδρομές» κάθε τύπου.
Έτσι, αν διαβάσεις στον τύπο ότι μια Κύπρια ολοκλήρωσε την μεταβίβαση και τακτοποίηση όλων των κτηματικών της υποθέσεων, στο αρμόδιο γραφείο της Κερύνειας, σε λιγότερο από μία ώρα (διαβάστε σχετικά, στο http://meropbird.blogspot.com), θα νοιώσεις μια γλυκειά μελαγχολία να σε συνεπαίρνει. Κι αν, κατά τύχη, ακούσεις για καμιά ανάλογη περίπτωση «Κουτόφραγκων» στην Ευρώπη, σκέψου πόσο τυχεροί είμαστε που έχουμε τόσο ήλιο και φως και «έξω καρδιά» αντίληψη, και θα σου περάσει!
Αυτά τα λίγα με αφορμή την Απογραφή του 2011, που ήδη ξεκίνησε και απασχολεί ποικιλοτρόπως –θετικά ή αρνητικά, συνωμοσιολογικά και αντιπολιτευτικά– πολλούς από μας. Πρέπει, επιτέλους, να αποφασίσουμε σε τι χώρα θέλουμε να ζήσουμε. Κι αν αποφασίσουμε το αυτονόητο, τότε δεν έχουμε άλλη λύση. Πρέπει να μετρήσουμε και να μετρηθούμε. Τα πάντα και στο καθετί!


Β.
Εσείς ενδιαφέρεστε να απογραφείτε?


Εμείς απογραφήκαμε! Ένα νέο κορίτσι πολύ συμπαθητικό μας απέγραψε. Οι ερωτήσεις αναμενόμενες. Αυτό όμως που μου έκανε εντύπωση είναι ότι, απ’ ότι μου είπε η κοπέλα – απογραφέας, ένα ποσοστό περίπου 20% των πολιτών (ίσως και παραπάνω) αρνείται να απογραφεί. Δεν ανοίγουν καν την πόρτα. Της φωνάζουν από μέσα «δεν ενδιαφερόμαστε να απογραφούμε»!! Λες και έχουν να κάνουν με πλασιέ! Χριστός κι Απόστολος! Δεν το περίμενα και προβληματίζομαι. Τι είναι αυτό που κάνει τους πολίτες να αρνούνται την απογραφή?
- Φοβούνται, λόγω της εγκληματικότητας, να ανοίξουν την πόρτα?
- Ξέρουν ότι πρόκειται για απογραφή, αλλά αρνούνται εσκεμμένα να συμμορφωθούν, θεωρώντας ότι μ’ αυτό τον τρόπο κάνουν αντίσταση στα οικονομικά μέτρα? (κάπου διάβασα ότι έχει δημιουργηθεί και κίνηση «δεν απογράφομαι»!)
- Πιστεύουν σε θεωρίες συνομωσίας για μυστικές υπηρεσίες που θα χρησιμοποιήσουν για κάποιο ύποπτο σκοπό τα στοιχεία που θα δώσουν?
- Ή έχουν χάσει κάθε εμπιστοσύνη στην πολιτική εξουσία, ώστε αδιαφορούν ακόμα και για τα αυτονόητα καθήκοντα τους ως πολίτες?

Ό,τι και να συμβαίνει από τα παραπάνω, είναι λυπηρό. Για όλους μας και κυρίως για τη χώρα μας και το μέλλον της.
---------------------------------------------------------
Υ.Γ. Σύμφωνα με το νόμο 3832/2010 (άρθρο 8), στον πολίτη που αρνείται να απογραφεί, κατ’ αρχάς του τάσσεται αποκλειστική προθεσμία προκειμένου να δεχτεί να απογραφεί. Αν και πάλι δεν συμμορφωθεί, του επιβάλλεται διοικητικό πρόστιμο ύψους 1000 έως 50.000 ευρώ. Δεν πιστεύω, όμως, ότι θα ενεργοποιηθούν οι κυρώσεις.

Πηγή: http://meropbird.blogspot.com
11 Μαΐου 2011

9.5.11

Το πραγματικό Μνημόνιο!

Ένα πολύ σπουδαίο κείμενο που ακουμπάει μύχιες σκέψεις πολλών από μας για την κρίση και την αντιμετώπισή της μέσα στο ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο. Μια προσπάθεια επανα-εκκλησιαστικοποίησης της ζωής, μια επιστροφή στην κοινοτική κουλτούρα, μια ελπίδα αμυδρά, ένα πραγματικό Μνημόνιο! 




ΕΝΑ ΒΛΕΜΜΑ
Κανείς δεν μπορεί να γλιτώσει μόνος του
Nίκος Γ. Ξυδάκης


Με τεντωμένα νεύρα, ακροποδητί, φτάσαμε στο Πάσχα, με άνοιξη που διστάζει να ξεμυτίσει, με κλίμα που περιγράφει τον μέσα καιρό, καιρό κρύο και θαμπό. Θα το θυμόμαστε κι αυτό το Πάσχα, αχνό, όπως αχνό θυμόμαστε το περασμένο, παραμονές του Μνημονίου, θα το θυμόμαστε μες στις προφητείες για τη χρονιά του ‘11, σκληρή χρονιά, για όσους ξεπέφτουν και δυστυχούν, για όλους όσοι αγωνιούν, για όλους όσοι μαζεύονται να πιουν ένα ούζο με νηστίσιμα και γυρνάνε την κουβέντα στον παρόντα ζόφο και μαυρίζουν.
Αλλά έχουν και οι προφητείες τις διαψεύσεις τους, έχουν και οι ζόφοι τα φώτα που τους διαλύουν. Αίφνης, παρά τη σύγχυση και την απαισιοδοξία, όλο και περισσότεροι Ελληνες κατανοούν ότι από τη συμφορά δεν μπορείς να κρυφτείς ατομικά. Ακόμη κι αν γλιτώσεις μια περιουσία κι ένα εισόδημα, μια δουλειά, είναι δύσκολο να ζήσεις σε μια χώρα όπου οι περισσότεροι θα δυστυχούν, όπου οι κάδοι απορριμμάτων στις αστικές συνοικίες θα ‘ναι καβατζωμένοι από πρωινούς κυνηγούς-τροφοσυλλέκτες, όπου οι ζητιάνοι θα περνούν ανά τρίλεπτο στο καφενείο, και στις χωματερές θα αλληλοεξοντώνονται συμμορίες ρακομεταλλοσυλλεκτών, ένυλα slum που διαχέονται στο ιστορικό κέντρο και στις παρυφές, άυλα slum, ψυχικά, που διαχέονται σε όλη τη δημόσια σφαίρα: Πώς γλιτώνεις από αυτά;
Δεν γλιτώνεις. Ακόμη κι αν υψώσεις τοίχους με ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα στην παρ’ ημίν suburbiana, ακόμη κι αν το χρήμα έχει παρκάρει από καιρό στα νησιά Cayman, αφορολόγητο και θρασύ, ακόμη κι αν οι μετακινήσεις γίνονται πίσω από φυμέ τζάμια, ακόμη κι έτσι, ο ζόφος και ο κοχλασμός θα εισβάλει από διάπλατες πόρτες μιντιακές: δεν κρύβεται, δεν θάβεται, δεν αποσιωπάται.
Δεν γλιτώνει λοιπόν κανείς. Ούτε ο πλούσιος ούτε ο μεσαίος. Ολοι θα ζούμε, ζούμε ήδη, σε μια υπόκωφη δυστοπία, με σιωπηρές πτωχεύσεις και αποδράσεις, με αιτήσεις μετανάστευσης, με απεγνωσμένες φυγαδεύσεις μικροαποταμιεύσεων, ανάμεσα σε σκονισμένα ενοικιαστήρια και οργισμένες αφίσες, σε έναν ακήρυκτο εμφύλιο, όπου συμφύρονται θύματα και θύτες αδιακρίτως, ενοχοποιημένοι και έξαλλοι εν ταυτώ. Ομως, βλέπεις, ακούς, αφουγκράζεσαι, νιώθεις, ότι δεν πάει άλλο έτσι, όλοι να αλληλοϋποβλέπονται, όλοι να ενοχοποιούνται, όλοι να αδρανούν, όλοι να αναζητούν δοχείο για τη χολή που τους ανεβαίνει στο στόμα.
Κανείς δεν μπορεί να γλιτώσει μόνος του. Αλλά πώς θα αναγνωριστούν αυτοί οι πολλοί μόνοι σε ένα ενοποιημένο σύνολο, προσωρινό έστω, σε ένα όλον που θα ενώνει πολλαπλασιαστικά τις δυνάμεις, ώστε να αντέξουν το βάρος της συγκυρίας και να διαπλεύσουν τον μακρύ καιρό της κρίσης; Αυτός ο κοινός παρονομαστής αναζητείται τώρα, που θα συνενώσει σκόρπιες και ανομοιογενείς δυνάμεις προς κάποιο μίνιμουμ στόχο. Καλύτερα: ένας τελεστής, με τη μαθηματική έννοια· μια σχέση που θα μπορεί να δράσει πάνω σε όλη την υπάρχουσα ζοφερή σχέση και να τη μετασχηματίσει, να οδηγήσει σε μια ριζικά άλλη κατάσταση συνολικά.
Η κρίση οδηγεί σε υπερβάσεις και επανευρέσεις. Υπέρβαση των γνωστών εργαλείων, εννοιολογήσεων, συνηθειών· επανεύρεση μέσων, εργαλείων, εννοιών, στόχων. Υπέρβαση των γνωστών ομαδώσεων ανά επάγγελμα, συντεχνία, κλάδο, συμφέρον, λόμπι, κλαν, συνλαμογικό γκρουπ· επανεύρεση άλλων πυρήνων για συσπείρωση: από το συγκεκριμένο ένυλο μικροπεδίο της κοινότητας έως το αφηρημένο, υπερβατικό μακροπεδίο της πατρίδας. Νέοι στόχοι: σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, επείγει η υπεράσπιση της δημοκρατικής τάξης, της ουσίας της, και όχι η περιστολή και η συρρίκνωσή της για δήθεν πρακτικούς λόγους. Επείγει η ριζική αναθεώρηση του κυρίαρχου οικονομισμού υπέρ των λατρευομένων αγορών, αυτού που μάς οδήγησε εν πολλοίς στον παρόντα ζόφο. Επείγει η επανεπινόηση του πολιτικού. Η πολιτική κοινωνία οφείλει τώρα, περισσότερο από ποτέ πριν, να ανασυνταχθεί και να απαιτήσει δικαιοσύνη: δίκαιη φορολογία, δίκαιη κατανομή βαρών, τιμωρία κλεφτών, επίορκων και φοροφυγάδων. Δικαιοσύνη στο υλικό και στο ηθικό πεδίο, αλληλένδετα. Πώς καλούνται να θυσιαστούν μαζικά οι αδύναμοι, όταν κανείς επιφανής της κλεπτοκρατίας δεν έχει πληρώσει, δεν έχει τιμωρηθεί; Η επανεπινόηση του πολιτικού άρα περνάει, πρώτα απ’ όλα, από την απονομή δικαιοσύνης. Χωρίς υστερία, χωρίς δημαγωγία· ψυχρά, με ιστορική ευθύνη. Τότε, μπορούμε να δούμε και τους άλλους όρους του συνανήκειν, τους υπερβατικούς και προωθητικούς - ώστε να δράσει ολοκληρωμένα ο τελεστής.
Ο υπόκωφος εμφύλιος που ζούμε τροφοδοτείται από οργή, από φόβο και σύγχυση. Τροφοδοτείται όμως και από δόλια φερέφωνα, όρνια αγορών, νεοδωσίλογους αριβίστες που πλασάρονται σε θέσεις κυριαρχίας πατώντας σε κοινωνικά ερείπια. Αλλά ο εμφύλιος, έτσι όπως διεξάγεται τώρα, τυφλός και πανδαμάτωρ, συδαυλισμένος κιόλας από τους αριβίστες, θα αφανίσει τους αδύναμους, θα πλήξει σφοδρά τους μεσαίους, θα ψαλιδίσει ακόμη και τους αστούς. Αυτό τον σωρό ερειπίων, το σωρό της αδικίας, ας δούμε πρώτα απ’ όλα: ορθώνεται και φράζει το μέλλον.

Πηγή: εφημερίδα «Καθημερινή», 23 Απριλίου 2011
Ζωγραφική: Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης προσωπογραφημένος από τον Νίκο Εγγονόπουλο, 1953



4.5.11

Μακριά από τον Πολιτισμό. Πολύ μακριά!


«Όταν θάρθει το τέλος σας, θα το δείτε, live!»*

Φημολογούμενη δολοφονία του Οσάμα Μπιν Λάντεν από αμερικανούς κομάντο – Χολυγουντιανό τρέϊλερ – Η δολοφονία βήμα προς βήμα στα δελτία ειδήσεων – Ο Πρόεδρος Ομπάμα παρακολουθεί την επιχείριση σε “real time”: ο Οσάμα Μπιν Λάντεν έχει «βαφτιστεί» Τζερόνιμο – Ακούγονται ζητωκραυγές – Ξέφρενα γλέντια στήνουν οι Αμερικανοί στους δρόμους – Δεν έχει αποφασιστεί αν θα δοθούν στη δημοσιότητα οι φωτογραφίες του νεκρού – Ίσως, αυτό απαιτηθεί από το ιερό δικαίωμα στην Ενημέρωση – Ομπάμα: «Μεγάλη ημέρα για τις ΗΠΑ!», «Η δικαιοσύνη αποδόθηκε!» – Ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας δεν έχει τελειώσει, επισημαίνουν ειδικοί…

*Γκράφιτι σε τοίχο της Αθήνας

Ζωγραφική: «Μακριά από τον πολιτισμό», Φώτης Κόντογλου. Αυγοτέμπερα, 1957.



 
Φωτογραφία: http://www.nooz.gr/world/nea-stoixeia-gia-tin-epidromi-erxontai-sto-fos

3.5.11

Θανάσης Βέγγος



Καλέ μου άνθρωπε…

Βαθιά τραγική φιγούρα ακόμα και στις πιο κωμικές στιγμές, ένας άνθρωπος με δική του γλώσσα, σημαία και νόμισμα, όπως είπε και ο Σπύρος Παπαδόπουλος. Δεν γνωρίσαμε πολλούς ανθρώπους με αυτή την ποιότητα. Φανέρωσε μέσα από την κινηματογραφική (μόνο;) αδυναμία, τις δυσκολίες, την ειλικρίνεια, την ταπείνωση, τη διακριτικότητα και την αθόρυβη ζωή του, ένα εκκλησιαστικό πρόσωπο με όλη τη σημασία της λέξης. Τον αγαπήσαμε και θα τον θυμόμαστε για πάντα. «Εχω τραβήξει πολύ κουπί στη ζωή μου», ήταν τα τελευταία λόγια δικά του που άκουσα. Δακρυσμένος…

Φωτογραφία: Ιδιόχειρη αφιέρωση του Θανάση Βέγγου στην Πειραματική Ερασιτεχνική Θεατρική Σχολή της Κατερίνης





allisroad*
O Θανάσης Βέγγος ήταν Εσύ

Πάνος Μιχαήλ


Κανένα ηλεκτροσόκ δε προκαλεί στο δέκτη του το είδος της δόνησης που προκαλεί ο θάνατος ενός αγαπημένου (καλλιτεχνικού) προσώπου. Τhat’s a fact.
Οι καλλιτέχνες, φωνές ανάλαφρες και τραγικές ταυτόχρονα υπάρχουν ως η εσωτερική φωνή μιας κοινωνίας που γνωρίζει πως τίποτα δε πρόκειται ν’ αλλάξει στην ουσία μετά το τέλος της παράστασης, καμιά αγχωτική νοσταλγία δε θα καταφέρει να ραγίσει το μασίφ οικοδόμημα της πραγματικότητας, τίποτα δε θα ξεθεμελιώσει τις στερεότητες που θα μας οδηγήσουν στα μελλοντικά αδιέξοδα.
Μονάχα η αίσθηση θα μείνει. Αυτή η μαγική αίσθηση που συμβαίνει όταν ερμηνευτής, κοινό και έργο ενώνονται, αποκτούν και χάνουν την ίδια στιγμή τον εαυτό τους και μετασχηματίζονται σε κάτι άλλο για λίγο. Ένας κοινός χτύπος καρδιάς που μέσα του υπάρχει και πάλλεται η φωνή μιας κοινωνίας.
Δεν συμβαίνουν εύκολα αυτά. Ο Θάνασης Βέγγος, που πέθανε σήμερα, υπήρξε από τους λίγους τυχερούς καλλιτέχνες που πέρασε στο αίμα των δεκτών του με ένα τρόπο καθημερινό, ανάλαφρο και τραγικό ταυτόχρονα και βαθιά σπαραχτικό. Είτε μέσα στη πρώτη του κινηματογραφική ντελιριότητα είτε στην ύστερη την πιο μελωδική ερμηνευτική σινεματική του φάση.
Mην προσπαθήσεις να διαχωρίσεις αυτές τις 2 ταυτότητες. Το υποκριτικό νευρόσπαστο της πρώτης περίοδου ήταν στη πραγματικότητα ο (δανεισμένος) καθρέφτης μέσα στον οποίο ο μεταπολεμικός θεατής ερχόταν σε επαφή με το ειδωλό του παιγμένο από τον Βέγγο ως ενσωματωμένη φωνή, πρόσωπο και κινησιολογία ενός πονεμένου ανθρώπου που στη πραγματική του ζωή δε μπορούσε να φωνάξει και να αντισταθεί και που στο πανί αντίκρυζε τη χαραγμένη απόγνωση παιγμένη ως ροκ εν ρολ λούπα.
Αν στη δεκαετία του 50 και του 60 μεγάλο μέρος του κόσμου ξεγέλαγε τη μιζέρια του αγκυροβολώντας στα βουγιουκλακικά φιλμικά βοσκοτόπια ένα άλλο μεγάλο κομμάτι έβρισκε στις κωμικές αναπαραστάσεις κομμάτια και αποσπάσματα από την πραγματική ζωή κωδικοποιημένα και φιλτραρισμένα με ένα τρόπο που το κάνανε να ανακουφίζεται μέσα από τη κωμική διαδικασία αλλά την ίδια στιγμή (όταν παίξιμο και σενάριο ήταν σπινθηροβόλα) να γνωρίζει την ήττα του και να την παραδέχεται.
Ο Βέγγος υπήρξε ο κατεξοχήν ηττημένος κωμικός φιλμικός ήρωας. Ένας ηττημένος σε συνεχή απόγνωση, γιατί γνωρίζει την ήττα και δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να την αποτρέψει αλλά η σπαραχτική προσπάθεια του σε κάθε πλάνο να της ξεφύγει μας προκαλεί το γέλιο. Είναι η μάσκα μας, μια μάσκα γνωστή και τραγική. Και δοσμένη με ένα παίξιμο εντελώς μοντέρνο. Αν ο Ηλιόπουλος ενσάρκωσε ιδανικά τον ραφιναρισμένο έλληνα μικροαστό παιγμένο πάνω στις λεπτές κωμικές αποχρώσεις ο Βέγγος κινήθηκε στο εντελώς αντίθετο άκρο.
Οι δικοί του ήρωες, είναι συνεχώς στη πρίζα, η αθλιότητα των καταστάσεων που βιώνει δε προλαβαίνει να κολλήσει πάνω του, το συνεχές στριφογύρισμα ως ανθρώπινη σβούρα μέσα και έξω τον βοηθάει να ξεγλιστράει, μας βοηθάει ως θεατές να ελπίσουμε και μεις πως θα ξεγλιστρήσουμε. Το ντελίριο ως αγώνας, η κινηματογραφική αναπαράσταση ως μακιγιάζ της ήττας, το είδωλο του σινεμά ως η φωνή μιας κοινωνίας.
Δε ξέρω πότε συνέβη το καθοριστικό βήμα προς τη μυθοποίηση. Σύνεβη ερήμην του βέβαια γιατί λόγω χαρακτήρα και ιδιοσυγκρασίας κινήθηκε πάνω από κομματικά και καλλιτεχνικά στεγανά καμιά φορά και με εκείνη τη γλυκιά αφέλεια που κουβαλάν όσοι γνωρίζουν πως τους αγαπάνε αλλά η έλλειψη ματαιοδοξίας τους προστατεύει από στείρες σφυγμομετρήσεις (του κενού συναισθήματος).
Το σίγουρο ήταν πως άνηκε στην γενιά εκείνη που τα δομικά της συστατικά μπλέχτηκαν αξεδιάλυτα με τη εποχή που τους δέχτηκε μεγιστοποιώντας το σήμα τους και βοηθώντας τους να οικοδομήσουν συλλογικές αναμνήσεις τέτοιες που μόνο μέσα από αυτούς έβρισκε διέξοδο ώστε να εκφραστεί.

Ο θάνατος του καλλιτέχνη είναι
η τελευταία ερωτική πράξη με το κοινό του.
Το κοινό το ξέρει, το νιώθει για αυτό θρηνεί
(πολλές φορές σπασμωδικά).
Να θυμάσαι.
Τίποτα δε σταματάει στην Τέχνη.
Όλοι και όλα πεθαίνουν για να ξαναγεννηθούν.

NoMiraclesHere
, ιστοσελίδα περιοδικού Lifo, 3 Μαΐου 2011
http://www.lifo.gr/team/nomiracleshere#blogtop