ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΑΝΥΠΑΚΟΗΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Α.
[…] Ανυπακοή
Τα αποτελέσματα από τις τελευταίες εκλογές θέτουν σοβαρά προβλήματα σε σχέση με κείνο το ποσοστό των ψηφοφόρων που νομιμοποιεί μια κυβέρνηση και το κυβερνών κόμμα να ισχυρίζονται ότι διαθέτουν την πλειοψηφία ενός λαού και επομένως ότι δικαιούνται να ασκούν την εξουσία.
Ηδη το γεγονός ότι οι ποικίλες αλχημείες -απαραίτητες για να λειτουργήσει δήθεν το σύστημα- επιτρέπουν να αναδειχθούν κυβερνήσεις ουσιαστικής μειοψηφίας κάτω του 50% και να λαμβάνουν αποφάσεις και μέτρα που είναι δυνατόν ακόμα και να αντίκεινται στα συμφέροντα της πραγματικής πλειοψηφίας, έχει ως αποτέλεσμα να υποσκάπτεται η ενότητα του λαού, που μονάχα μια ουσιαστική πλειοψηφία μπορεί να την εξασφαλίσει, και επομένως η εθνική σύμπνοια που θα πρέπει να αποτελεί το ΑΛΦΑ και το ΩΜΕΓΑ τόσο για την ομαλότητα όσο και για την πρόοδο του συνόλου μιας κοινωνίας.
Τι γίνεται, όμως, όταν η μεγάλη αποχή και η ύπαρξη πολλών κομμάτων κατεβάζει τον πήχυ της κυβερνητικής πλειοψηφίας στο ένα τρίτο του συνόλου των ψηφοφόρων; Δεν πρόκειται πλέον για ένα ποσοστό περιορισμένης μειοψηφίας, όπως πριν, αλλά για ένα αποτέλεσμα μιας ελάχιστης μειοψηφίας, που επομένως είναι απαράδεκο να μπορεί να εκπροσωπήσει το σύνολο του λαού και μάλιστα σε μια περίοδο εθνικής κρίσεως.
Από τις αλχημείες των συνταγματολόγων του ισχύοντος κοινοβουλευτικού μας συστήματος εκπέσαμε στην καρικατούρα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, που επιτρέπει σε μια ασήμαντη για κοινοβουλευτικά σταθμά μειοψηφία να ασκεί την εξουσία εν ονόματι αλλά, εάν το επιθυμεί, και εις βάρος της πραγματικής πλειοψηφίας του λαού.
Η δημοκρατική αρχή δεν εξαντλεί το νόημά της στην τυπική νομιμοποίηση της εξουσίας, στην τήρηση δηλαδή των συνταγματικών διαδικασιών. Κανείς δεν αμφισβητεί τη νομιμότητα των δύο εκλογικών γύρων ή των εκλογικών αποτελεσμάτων. Εκείνο που αμφισβητείται είναι αν, με ένα τόσο μεγάλο ποσοστό αποχής, που αγγίζει το ήμισυ και περισσότερο του εκλογικού σώματος, υπάρχει ουσιαστική νομιμοποίηση της εξουσίας. Η δημοκρατική αρχή αξιώνει, για να τηρείται η αρχή της λαϊκής κυριαρχίας, πέρα από την τυπική νομιμοποίηση της εξουσίας και την ουσιαστική νομιμοποίησή της. Αξιώνει δηλαδή το εκλογικό αποτέλεσμα να δηλώνει ή έστω να αντανακλά και τη συναίνεση, την αποδοχή της πλειοψηφίας. Εδώ όμως είχαμε ευρύτατη αποχή. Και μιλάμε για αποχή, όχι για λευκά, γιατί, σε αντίθεση με την αποχή, τα λευκά εκφράζουν τη συναίνεση τουλάχιστον ως προς την εκλογική διαδικασία.
Το γεγονός αυτό, κατά τη γνώμη ενός απλού πολίτη όπως εγώ, αποτελεί εκτροπή από τη δημοκρατική νομιμότητα, κατά την οποία η πλειοψηφία κυβερνά και η μειοψηφία ελέγχει. Γιατί, σήμερα, η μεν μειοψηφία κυβερνά, η δε πλειοψηφία είναι καταδικασμένη να υφίσταται παθητικά τις αποφάσεις της.
Γεγονός που κατά τη γνώμη μου νομιμοποιεί την ανυπακοή και την καθιστά όργανο άμυνας των πολλών απέναντι σε μια έωλη και ουσιαστικά αντιδημοκρατική νομιμοποίηση των ολίγων.
Στον πρώτο γύρο των εκλογών για τον Καλλικράτη το ΠΑΣΟΚ απώλεσε ένα εκατομμύριο από τους ψηφοφόρους του. Αυτό σημαίνει ότι με τον α ή τον β τρόπο οι οπαδοί του κυβερνώντος κόμματος διαφώνησαν με την πολιτική του. Πώς καταγράφεται λοιπόν αυτή η αποδοκιμασία του κυβερνητικού προγράμματος από τους ίδιους τους οπαδούς του, σε συνταγματικό επίπεδο ουσίας και όχι τύπων; Και κυρίως, ποιες είναι στο επίπεδο πραγματικής δημοκρατικής λειτουργίας του πολιτεύματος; Και με ποιες επιπτώσεις στην πορεία της χώρας; Και με ποιο ουσιαστικό, και όχι τυπικό και διάτρητο κύρος όπως τώρα θα εξακολουθεί να έχει το μονοπώλιο των αποφάσεων στη Βουλή για την ψήφιση νόμων και μέτρων χάρη στην κυβερνητική πλειοψηφία;
Πρόκειται για ένα συνταγματικό αδιέξοδο, που βαρύνει, αλλοιώνει και βλάπτει τη χρηστή διακυβέρνηση της χώρας, οδηγώντας σε μια ουσιαστική κατάχρηση εξουσίας και μετατρέπει τη Βουλή σε ένα άλλοθι για μια κατ’ ουσίαν δικτατορική επιβολή μιας μειοψηφίας επί της πλειοψηφίας. Με άλλα λόγια, οδηγεί στην καταπάτηση της Δημοκρατίας ως συστήματος που διασφαλίζει ίσα δικαιώματα σε όλους τους πολίτες.
Υποθέτω ότι μετά τη μετατροπή του Πολιτεύματος από Προεδρικό σε Πρωθυπουργοκεντρικό, ο ρόλος του Προέδρου της Δημοκρατίας -που είναι κατά το Σύνταγμα «ρυθμιστής του Πολιτεύματος»- παραμένει παθητικός.
Τι δέον γενέσθαι; Το ιδεώδες θα ήταν, η ίδια η κυβέρνηση να αποκτούσε συναίσθηση της θέσης της και να αναζητούσε μέσα κι έξω από τη Βουλή την ευρύτερη δυνατή συναίνεση επιδιώκοντας οι όποιες αποφάσεις να έχουν την έγκριση της ουσιαστικής πλειοψηφίας του λαού, παύοντας να οχυρώνεται αλαζονικά σε μια συνταγματική νομιμότητα που μοιάζει με το «άδειο πουκάμισο» του Γιώργου Σεφέρη.
Σήμερα μπορούμε να πούμε ότι ο Βασιλιάς είναι γυμνός, δηλαδή ιστορικά και εθνικά ακατάλληλος να υποστηρίξει τα δικαιώματα του λαού του.
Στο μεταξύ, και έως ότου η πολιτική εξουσία επιλύσει τα προβλήματά της εμείς, η συντριπτική πλειονότητα των ανεξάρτητων πολιτών, έχουμε ηθικό, εθνικό και δημοκρατικό χρέος να θεωρούμε τις αποφάσεις αυτής της ουσιαστικής μειοψηφίας -σε μια εποχή μάλιστα που έχει παραδώσει τις τύχες της χώρας μας στους ξένους- ως ηθικά, εθνικά και δημοκρατικά παράνομες, αντιτάσσοντας το όπλο της ΑΝΥΠΑΚΟΗΣ στις ηθικά, εθνικά, δημοκρατικά και ιστορικά παράνομες αποφάσεις της.
Ανυπακοή ατομική και συλλογική σε όλα τα αντιλαϊκά μέτρα, που παίρνονται μάλιστα κατ’ επιταγήν των ξένων επιτηρητών μας και που θίγουν, εκτός από τα συμφέροντα του Λαού και της χώρας, την προσωπική, λαϊκή και εθνική μας αξιοπρέπεια.
Στην ιστορία των δημοκρατιών, η πολιτική ανυπακοή υπήρξε το μέσο μη βίαιης και διαφανούς αντίστασης του συνειδητού πολίτη απέναντι στις αποφάσεις μιας κυβέρνησης που παραβιάζει τους θεμελιώδεις κανόνες της κοινωνικής συμβίωσης. Η πολιτική ανυπακοή δεν είναι μια αυθαίρετη έννοια. Είναι μια ολόκληρη θεωρία της πολιτικής επιστήμης και του συνταγματικού δικαίου και κεκτημένο του πολιτικού και συνταγματικού μας πολιτισμού. Οι ρίζες της ανάγονται στις απαρχές του συνταγματισμού, στη Μάγκνα Κάρτα και στο περίφημο δικαίωμα αντίστασης. Δηλώνει το δικαίωμα του πολίτη να μην τηρεί τις υποχρεώσεις του απέναντι στην εξουσία, όταν εκείνη πρώτα δεν τηρεί τους όρους του «κοινωνικού συμβολαίου». Ας μην ξεχνάμε την ακροτελεύτια διάταξη του Συντάγματός μας: «Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων».
Απόσπασμα από την ιδρυτική διακήρυξη του Μίκη Θεοδωράκη για την Κίνηση Ανεξάρτητων Πολιτών.
Πηγή: εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», 4 Δεκεμβρίου 2010
Β.
Υπάρχει λόγος ανυπακοής στη δημοκρατία;
Βίκη Τσιώρου
Σε ένα δημοκρατικό καθεστώς, προσφέρεται στους πολίτες ένας μεγάλος αριθμός πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων.
Και έχουν στη διάθεσή τους πολλά μέσα να αντισταθούν σε μέτρα που θεωρούν άδικα με τρόπους πιο παραδοσιακούς από ό,τι η ανυπακοή. Ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των μειονοτήτων είναι εγγυημένος. Αλλά ακόμη κι αν η κοινωνική δημοκρατία πολλές φορές υπολειτουργεί, πολλοί από τους μηχανισμούς της επιτρέπουν την αμφισβήτηση άδικων ρυθμίσεων. Φυσικά η διαδικασία απόσυρσής τους είναι χρονοβόρα και τα αποτελέσματα δεν είναι πάντα ασφαλή... Η ανυπακοή, από αυτή την άποψη, δεν είναι μια αυτονόητη πράξη. Επιπλέον, αν δεν δεχτούμε τους κοινούς κανόνες που διέπουν μια δημοκρατία, αρνούμενοι να εφαρμόσουμε τους νόμους που έχουν ψηφιστεί από την πλειονότητα, με το πρόσχημα ότι δεν αρέσουν σε μια μειονότητα, κινδυνεύουμε να ανοίξουμε την πόρτα στο φασισμό.
Ομως υπάρχουν περιπτώσεις που στη δημοκρατία εντοπίζονται και αυταρχικές τάσεις...
Ορισμένες φορές ένας νόμος εμπεριέχει κάποια σοβαρή απειλή για τη δημοκρατία. Αλλωστε ένα μέρος των οπαδών της ανυπακοής σήμερα το κάνει από αντίδραση σε αυτό που αντιλαμβάνεται ως αυταρχική άσκηση της δημοκρατίας. Αντίδραση σε μια πρακτική που δεν θεωρεί αναγκαίο να περάσει από όλες τις δημοκρατικές διαδικασίες επειδή πιστεύει πως γνωρίζει εκ των προτέρων τις καλύτερες λύσεις. Αυτό είναι που οι οπαδοί της ανυπακοής καταγγέλλουν σε ατομικό επίπεδο και αρνούνται να κάνουν ό,τι τους ζητούν. Ενας καθηγητής π.χ. μπορεί να πει: «Δεν θα εφαρμόσω την εγκύκλιο του υπουργείου», αλλά δεν μπορεί να ισχυριστεί: «Θα αλλάξω την κυβέρνηση ή το σύστημα». Για αυτό το λόγο ένα μέρος της Αριστεράς θεωρεί πως η ανυπακοή των πολιτών έχει αξία σε ατομικό επίπεδο χωρίς να διαθέτει πολιτική σημασία.
Κατά τον Θορό, η ανυπακοή είναι η βάση της δημοκρατίας...
Στην έννοια της ανυπακοής υπάρχει μια πολύ ριζοσπαστική διάσταση που υπερασπίζεται το ίδιο το δικαίωμα της δημοκρατίας, αυτόν τον τόπο όπου άτομα δέχονται να χάσουν ένα μέρος της ελευθερίας τους προκειμένου να συνυπάρξουν σε ένα συλλογικό σύστημα δικαιωμάτων και αμοιβαίων υποχρεώσεων. Αυτή η συνύπαρξη πρέπει να είναι εκούσια. Σε μια δημοκρατία ένα άτομο έχει άραγε το δικαίωμα να αποσυρθεί από το έθνος του όταν η κυβέρνησή του στρέφεται εναντίον του και του επιβάλλει πράγματα που τον καταπιέζουν; Η υπεράσπιση της αρχής μιας ριζοσπαστικής δημοκρατίας, όπως την εννοεί ο Θορό, είναι σαν να συμφωνείς με την άποψη πως ο καθένας έχει το απόλυτο δικαίωμα για το οτιδήποτε. Δεν πρόκειται λοιπόν για ένα δικαίωμα που στηρίζει την αντιπροσωπευτική δημοκρατία.
Πηγή: εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», 12 Ιανουαρίου 2011
tsiorou@enet.gr
Γ.
Υπερκείμενα
Θωρώ τον Θορώ
Νίκος Δήμου
- Να, λοιπόν, που αποκτήσαμε κι εμείς κίνημα «πολιτικής ανυπακοής». Εκατόν εξήντα δύο χρόνια μετά το περίφημο δοκίμιο On Civil Disobedience του Henry David Thoreau. Εκεί κήρυττε ότι όταν το κράτος αδικεί, ο πολίτης πρέπει να ακολουθεί τη δική του συνείδηση. Θορώ εκείνοι, Γκλέτσος εμείς.
- Βέβαια, την πολιτική ανυπακοή εμείς την εφαρμόζαμε πολύ πριν τον Γκλέτσο - πριν κι από τον Θορώ. Έχουμε παράδοση στη μη τήρηση νόμων. Πάρτε, ας πούμε, τη φοροδιαφυγή και τη φοροαποφυγή. Ξεκίνησαν μαζί με το νέο ελληνικό κράτος και συνεχίζουν. Αν όλοι οι Έλληνες πλήρωναν τους φόρους τους, ούτε χρέος θα είχαμε ούτε μνημόνιο θα χρειαζόταν.
- Ωστόσο, η φοροδιαφυγή και φοροαποφυγή είναι ένα είδος παθητικής αντίστασης. Δεν έχουν δράση. Άλλο να παραλείπεις κάτι (στη δήλωση - ή και την ίδια τη δήλωση) κι άλλο να σηκώνεις μπάρες. Ακόμα καλύτερα, να τις σπας.
- Παλιός τομέας ανυπακοής είναι και ο ΚΟΚ. Εσείς νομίζετε πως η παραβίαση του κόκκινου είναι μαγκιά και αδιαφορία. Ε, τώρα αναβαθμίζεται και θα περιλαμβάνεται στον κατάλογο της πολιτικής ανυπακοής. Την οποίαν εφάρμοζαν οι Έλληνες για χρόνια στην οδική κυκλοφορία, χωρίς να το ξέρουν. Όπως ο Αρχοντοχωριάτης του Μολιέρου, που με έκπληξη έμαθε ότι τόσα χρόνια μιλούσε πρόζα.
- Προς το παρόν, πάντως, οι πιο σύγχρονοι χώροι ανυπακοής αφορούν τα διόδια και το κάπνισμα. Οι θεριακλήδες επιμένουν να παραβιάζουν τον νόμο και να ρυπαίνουν ασύδοτα. «Γιατί να παθαίνουμε μόνο εμείς καρκίνο και καρδιαγγειακά; Να τα παθαίνουν όλοι - κι αυτοί που ποτέ τους δεν κάπνισαν! Αυτό θα πει ισότητα».
- Βέβαια, ο Θορώ, όταν έγραψε το δοκίμιο, είχε ως βασικό θέμα την κατάργηση της δουλείας. Οι Βόρειες Πολιτείες είχαν τη νομική υποχρέωση να συλλαμβάνουν και να επιστρέφουν στον Νότο τους φυγάδες σκλάβους. Αυτόν το νόμο είχε ως στόχο η δική του ανυπακοή.
- Προσωπικά, υποφέρω από τα διόδια - όχι από την ύπαρξή τους, αλλά από την αδικία τους. Κάθε μέρα πρέπει ή να πληρώσω €4,10 για 800 μέτρα Εθνική (μένω στις Αφίδνες) ή να χάσω μία ώρα στις παρακάμψεις και τους παράδρομους. Τα διόδια πρέπει να γίνουν πιο δίκαια. Αλλά η πολιτική ανυπακοή είναι σοβαρή υπόθεση - και όχι τσαμπουκάς.
Πηγή: Περιοδικό “LIFO”, τ. 232, 19 Ιανουαρίου 2011
Δ.
Κίνημα ανυπακοής ή κίνημα τζαμπατζήδων;
Εχω ξαναγράψει ότι ο «τζάμπας» δεν πέθανε. Ο «τζάμπας» δεν υπήρξε ποτέ! Παντα για κάθε τι που απολαμβάνει κάποιος, υπάρχει κόστος και πάντα –μα πάντα– κάποιος το πληρώνει. Μπορεί ο ίδιος, μπορεί κάποιος άλλος, αλλά τίποτα και ποτέ δεν ήταν, δεν είναι και δεν θα είναι τζάμπα.
Ετσι λοιπόν οι διάφοροι «αντιστασιακοί» που δεν πληρώνουν στα διόδια, στο μετρό, στα λεωφορεία –το καλοκαίρι θυμηθείτε με στις πλαζ– ή οπου αλλού γουστάρουν και «τους παίρνει», στην ουσία υποχρεώνουν όλους τους υπόλοιπους ακόμα και τον Μήτσο που ζει στη Ξυλαγανή και δεν χρησιμοποίησε ποτέ του λεωφορείο στην Αθήνα τις δυο φορές που ήρθε, να πληρώνουν κανονικότατα τη δικιά τους «αντίσταση».
Kι έχω την φριχτή υποψία ότι στις περισσότερες περιπτώσεις ο κύριος που το παίζει κινηματίας του «δεν πληρώνω, δεν πληρώνω» και αρνείται να πληρώσει το εισιτήριο του είναι ακριβώς ο ίδιος κύριος που δεν κόβει αποδείξεις, διορίστηκε φιλώντας κατουρημένες ποδιές, στη δουλειά του «τα ξύνει» ή «τα παίρνει», έβαλε μέσον για να υπηρετήσει ο κανακάρης του τη θητεία του στην Πλ. Κλαυθμώνος και παρκάρει μπροστά στη ράμπα αναπήρων. Είναι ακριβώς ο ίδιος κύριος που έχει αποφασίσει- μάλλον αναρμοδίως- αυτός ποια είναι τα δικαιώματα του και ποιες οι υποχρεώσεις μου. Γιατί το θέμα είναι αρκετά γενικότερο απο το «πληρώνω εισιτήριο» ή «δεν πληρώνω εισιτήριο». Στη ρίζα του προβλήματος είναι το «Κάνω το δικό μου και υποχρεώνω κάποιον άλλο να πληρώσει, να υποστεί τις συνέπειες - Είμαι τζαμπατζής παντού και πάντα!»
Είναι θέμα DNA; Οχι! Είναι θέμα κουλτούρας! Και την κουλτούρα αυτή την καλλιέργησε η ίδια η Πολιτεία με την σταθερή άρνηση της να ελέγξει και να επιβάλει την εφαρμογή των νόμων της. Και μ΄ αυτον τον τρόπο δίνει λάθος σήματα και λάθος παράδειγμα στους πολίτες της. Θέλετε παραδείγματα; Πόσες φορές ανέβηκε στο λεωφορείο σας ελεγκτής για να ελέγξει αν χτυπήσατε εισιτήριο; Πόσες φορές στη καφετέρια που όλοι καπνίζουν μπήκε το αρμόδιο όργανο να μοιράσει πρόστιμα ή έστω να κάνει συστάσεις; Τι συνέπειες ακριβώς υπέστησαν οι κύριοι που ΕΧΤΙΣΑΝ προχθές την πόρτα του κτιρίου που στεγάζει την εφορία και το Δασαρχείο Λαυρίου επειδή έχουν διαφορετική άποψη από αυτή της Πολιτείας για το που πρέπει να γίνει ΧΥΤΑ; ( Ούτε ο τοίχος καλά-καλά δεν γκρεμίστηκε!!!)- Τα παραδείγματα της Πολιτείας που δεν σέβεται ούτε τον εαυτό της ούτε τους πολίτες της εννοείται ότι είναι ατελείωτα, πάνε σε βάθος χρόνου και διατρέχουν το σύνολο της κοινωνίας.
Είναι ωραίο να είσαι «τζαμπατζής» γενικώς και είναι ακόμα ωραιότερο αν δώσεις στην τεμπελιά σου, στην ανικανότητά σου, στο τσαμπουκαλίκι σου μια ιδεολογική χροιά. Και είναι τέλεια όταν την τη μαγκιά σου και την ιδεολογικοποίησή της την αποδέχεται η Πολιτεία. Τζάμπα μαγκιά!
Πηγή: blog ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ-firiki2010, 3 Φεβρουαρίου 2011
http://firiki2010.wordpress.com/2011/02/03/%CE%BA%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CE%B1%CE%BD%CF%85%CF%80%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CE%AE%CF%82-%CE%AE-%CE%BA%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%B6%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%B1%CF%84%CE%B6%CE%AE%CE%B4/
Ε.
Το «δεν πληρώνω»
Μπάμπης Παπαδημητρίου
Καμία πρωτοτυπία δεν πρέπει να αποδίδεται στους οργανωμένους οπαδούς δήθεν «αριστερών» κομμάτων, οι οποίοι έχουν τον τελευταίο καιρό την ικανοποίηση να καθοδηγούν την καμπάνια εξευτελισμού του ελληνικού κράτους. Γιατί -μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας- όταν απαγορεύουν, καταστρέφουν, βρίζουν, απειλούν ή «απλώς» εξοστρακίζουν άλλους συμπολίτες προκειμένου να μετατραπούν οι ίδιοι σε «κίνημα», δεν υπηρετούν καμία ιδέα, καμία ιδεολογία, καμία άποψη. Ούτε καν την τσέπη τους. Απλώς δικαιολογούν τα όσα ρητά τούς απευθύνει ο Πάγκαλος.
Το κόλπο με το «δεν πληρώνω» είναι εξαιρετικά παλαιό. Το εφήρμοσαν οι φοροφυγάδες. Ισχύει σε δεκάδες συναλλαγές. Κρύβουν τα «μαστόρια». Στο χέρι και τα ιδιαίτερα.
Διπλή και συναινετική άρνηση πληρωμής συνοδεύει και το «λάδωμα» επίορκων δημοσίων υπαλλήλων. Οποιος επιδιώκει να ενδύσει τις πράξεις αυτές με πολιτικό μανδύα, απλώς προκαλεί μεγάλη ζημιά στη χώρα του.
Κι επειδή τα παραπάνω είναι προφανή και λαμβάνουν ήδη τη δέουσα δημοσιότητα, επειδή μάλιστα οι «καλοθελητές» δεν θα χάσουν τον χρόνο τους προκειμένου να μας εκθέσουν στους φίλιους λαούς, καλό είναι να προκληθεί μια ανοιχτή και ειλικρινής συζήτηση μέσα στη χώρα. Στα καφενεία, στα οικογενειακά και φιλικά τραπέζια, στις επιχειρήσεις, στους συλλόγους, στα ΚΑΠΗ, στις τηλοψίες, ίσως και στη Βουλή.
Το ερώτημα είναι απλό: «Θέλουμε να σώσουμε το κράτος μας, τις επιχειρήσεις μας, τις δουλειές μας; Θέλουμε να σωθούμε; Και η απάντηση μονολεκτική: «Ναι» ή «όχι»;
Η αρχική αναγγελία των νέων προϋποθέσεων λειτουργίας της Ευρωζώνης, και γενικότερα της Ενωσης των 27, συνοδεύτηκε από τις γνωστές πλέον οιμωγές αναλυτών εκ του προχείρου, οι οποίοι επεσήμαναν με τον γνωστό αμίμητο τρόπο τους πως «μπορεί μεν να μας διασώσουν από το βαθύ άγος του τεράστιου χρέους που δημιουργήσαμε, αλλά θα πληρώσουμε αγρίως, επειδή θα κάνουμε ό, τι θα μας λένε οι... Γερμανοί».
Από μια άποψη, μπορεί να μην έχουν και τόσο άδικο. Μια κοινή προσπάθεια, γιατί αυτό είναι η Οικονομική και Νομισματική Ενωση, απαιτεί κανόνες και πειθαρχία. Ισως όλοι αυτοί οι κύριοι (και οι κυρίες, βεβαίως βεβαίως) να προτιμούν να κάνουμε ό, τι θα μας υπαγορεύσει η κομματική δικτατορία την οποία ονειρεύονται να επανιδρύσουν επί των ερειπίων της χώρας.
Επιθυμούν να πτωχεύσουμε επειδή έχουν ενστερνιστεί το αμοραλιστικό δόγμα σύμφωνα με το οποίο κανείς νόμος δεν ισχύει όταν η ένδεια και ο εξευτελισμός οδηγούν τα βήματα των μαζών. Οι ευρωπαϊκές αποφάσεις θα έχουν ολοκληρωθεί πολύ ενωρίτερα από την εθνική επέτειο της 25ης Μαρτίου. Ενωρίτερα πρέπει να έχει ριφθεί και ο δικός μας κύβος. Αν, ειλικρινώς, θέλουμε να συνεχίσουμε μαζί με τους άλλους Ευρωπαίους εταίρους μας, τότε θα πούμε «ναι!». Χωρίς επιφυλάξεις. Και, βεβαίως, θα πρέπει να κάνουμε όσα προβλέπονται σε αυτές τις περιπτώσεις. Τουλάχιστον θα κάνουμε κάτι το οποίο θα μοιραστούμε με τους εταίρους μας. Σε ένα περιβάλλον φιλικό, δημοκρατικό, στο οποίο τηρούνται οι αρχές της ορθής συμβίωσης των κρατών.
Δεν θα σημειώσω εδώ τι θα συμβεί αν επιλέξουμε να απαντήσουμε με ένα «όχι» στη νέα γεωμετρία της Ευρωζώνης. Κυρίως γιατί πιστεύω ότι οι πολίτες αυτής της χώρας είναι πατριώτες και εχέφρονες. Είναι ευκαιρία να αποκαλυφθεί ο πολιτικός τυχοδιωκτισμός τον οποίο εκπροσωπούν ινστρούκτορες, επαγγελματίες διαδηλωτές, πληρωμένοι συνδικαλιστές και φασιστικά ενεργούμενα. Ισως μάλιστα είναι ώρα να αποδειχθεί χωρίς περιστροφές: Ας απαντήσει ο λαός! Αν χρειαστεί, με δημοψήφισμα!
Αλλωστε, όπως κι αν διαμορφωθεί ο νέος ευρωπαϊκός μηχανισμός σταθερότητας, η κρίση με τα χρέη των κρατών της Ευρωζώνης βρίσκεται ακόμη στην αρχική της φάση. Στο πρώτο αυτό στάδιο, κύριο ρόλο διαδραματίζει η παροχή ρευστότητας, προκειμένου να μην υπάρξει καμία κατάρρευση και να δοθεί χρόνος στο σύστημα για να επιχειρήσει την ανασύνταξή του.
Επειδή όμως η ευρωπαϊκή ισορροπία δεν είναι επαρκώς εύπλαστη, το πιθανότερο είναι ότι η κατάσταση δεν θα βελτιωθεί πλήρως. Κάποιες χώρες μπορεί να μην τα καταφέρουν. Ή να μην τα καταφέρουν σε χρόνο παράλληλο με τις άλλες. Επειδή όμως η Ευρωζώνη λειτουργεί καλύτερα όταν εξομαλύνει τις ανισορροπίες μεταξύ των μελών της, ο μηχανισμός, χρηματοδοτούμενος με ευρωομόλογα, θα αναλάβει την αναδιάρθρωση μέρους των ομολόγων των κρατών που δεν κατορθώνουν την επιστροφή τους στις αγορές και θα εξευρεθούν ανάδοχοι για τη ζημία επί της ονομαστικής αξίας («κούρεμα») ομολογιών αντίστοιχου ύψους.
Εστω ότι, και μετά τη μαζική αυτή υποστήριξη, υπάρχει περίπτωση κάποιο κράτος να μην τα καταφέρει. Εκεί θα κριθεί τελικά η παρτίδα: το κράτος θα κηρύξει πτώχευση. Υποχρεωτικά. Ακόμη κι έτσι, είναι καλύτερα να είμαστε, εκείνη τη στιγμή, μέλη της Ευρωζώνης. Δεν είναι γραμμένο πουθενά ότι πρέπει, υποχρεωτικώς, να φύγουμε από το ευρώ. Ούτε και μετά μια πτώχευση. Αν και έχω τη βαθιά πίστη ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε και μάλιστα λαμπρά. Αρκεί να εξηγήσουμε, με πειστικό λόγο, στους συμπατριώτες ότι το «τζάμπα» δεν περνάει πια.
Πηγή: Εφημερίδα «Καθημερινή», 27 Φεβρουαρίου 2011
ΣΤ.
Ωδή στην ανυπακοή
Bασίλης Mουλόπουλος
Αντιλαμβάνομαι πόσο είναι κοινότοπο να υπερασπισθείς την «ανυπακοή» σε μια χώρα όπου οι νόμοι παραβιάζονται συστηματικά.
Το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν είναι η ανυπακοή, αλλά η υπακοή: στους κλέφτες του δημόσιου πλούτου και στους καταχραστές της εξουσίας. Γι’ αυτό, η ανυπακοή σε μια εξουσία που έχει σαν κανόνα την παραβίαση των κανόνων του κοινωνικού συμβολαίου δεν είναι μόνο δικαίωμα, αλλά και υποχρέωση, σύμφωνα με τη «Διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη» του 1789.
Αλλά ας έλθουμε στο ψητό. Γιατί ξαφνικά ανακαλύψαμε ότι το κράτος κινδυνεύει από πολιτική και κοινωνική ανυπακοή; Το σενάριο των οργανικών διανοουμένων του συστήματος περιγράφει ισχυρά οργανωμένα συμφέροντα που στοχεύουν στην υπεράσπιση κεκτημένων και στην αποσάθρωση των πολιτικών και κομματικών θεσμών. Με βάση αυτό το σενάριο, η δράση της κοινωνίας των πολιτών θυσιάζεται στον βωμό ιδιοτελών κομματικών συμφερόντων.
Ας μεταφράσουμε τι λέει αυτή η very nice (όπως θα έλεγε και ο αντιεξουσιαστής πρωθυπουργός μας) πρόταση: Οτι ισχυρά οικονομικά συμφέροντα, όπως εργάτες, αγρότες, μαθητές, νοικοκυρές, εμπορικοί αντιπρόσωποι, γονείς, δάσκαλοι κ. λπ. στοχεύουν στην αποσάθρωση πολιτικών κομμάτων και θεσμών! Ποιων; Του κόμματος των εργολάβων και του θεσμού της μίζας. Οτι η κοινωνία των πολιτών υπονομεύεται από τα ισχυρά ιδιοτελή συμφέροντα κομματικών σχηματισμών.
Οτι ο ΣΥΡΙΖΑ (γιατί αυτός κρύβεται πίσω από τις λέξεις) βρίσκεται πίσω από τα πάντα είναι κάτι το παλιό. Οτι, όμως, είναι ισχυρός κομματικός μηχανισμός είναι κάτι καινούριο. Θα πρέπει τα παπαγαλάκια των εργολάβων να αποφασίσουν: Ή είναι ισχυρός ή βρίσκεται στα πρόθυρα της διάλυσης. Και τα δύο δε μπορεί να συμβαίνουν. Οσο για το ιδιοτελές, πολύ μου αρέσει. Ιδίως όταν χρησιμοποιείται σε αντιπαράθεση με τη γνωστή ανιδιοτέλεια των υπουργών του ΠΑΣΟΚ και της Ν. Δ.
Η ανομία, λοιπόν, βασιλεύει στην Ελλάδα του σήμερα; Ναι, αλλά ποιος την υποδαυλίζει; Ποιοι είναι οι τζαμπατζήδες που λεηλατούν το κράτος; Αυτοί που δεν πληρώνουν τα παράνομα διόδια ανύπαρκτων εθνικών δρόμων, τα υπέρογκα εισιτήρια των συγκοινωνιών, το χαράτσι των απογευματινών ιατρείων, τους εξοντωτικούς λογαριασμούς της ΔΕΗ ή το κεφάλαιο που φοροκλέβει και εισφοροκλέβει νόμιμα και παράνομα, αλλά πάντα με την ανοχή του κράτους;
Στο ερώτημα υπάρχει η αληθοφανής απάντηση των «ρεαλιστών». Αυτοί που λένε ότι «αυτή είναι η Ελλάδα», έχεις δίκιο, αλλά το «δεν πληρώνω δεν πληρώνω» είναι αντικειμενικά υπέρ των πλουσίων. Σου λένε «’ντάξει ρε παιδί μου, αλλά αφού το κράτος δεν μαζεύει φόρους, ποιος θα πληρώσει τους δρόμους, τις μεταφορές, τα νοσοκομεία, την Παιδεία;». Ελα ντε, ποιος; Οι εργολάβοι; Φτου κακά. Οι πλούσιοι; Δεν το θέλει ούτε ο θεός. Οι τράπεζες; Εδώ γελάνε. Οι φοροφυγάδες; Αντε να τους πιάσεις.
Γι’ αυτό σου λένε, σκάσε και πλήρωνε, αλλιώς δεν θα έχεις δημόσιους δρόμους, μεταφορές, παιδεία, υγεία. Είναι η περίφημη ιδεολογία που θέλει στο κεφάλαιο να πηγαίνουν τα κέρδη και στο κράτος οι ζημίες. Η φοροκλοπή, το ρουσφέτι οι μίζες, η εξαγορά δημόσιων λειτουργών, δημόσιων έργων και προμηθειών είναι τέκνα της ανομίας της πολιτικής και των πολιτικών που κυβέρνησαν την Ελλάδα. Και δεν υπάρχει συλλογική ευθύνη σ’ αυτά. Ούτε μαζί τα φάγαμε ούτε μαζί δημιουργήσαμε τα χρέη. Η έννοια της συλλογικής ευθύνης δεν ίσχυσε ούτε στη δίκη της Νυρεμβέργης. Δεν δικάστηκε ο γερμανικός λαός ως υπεύθυνος για τις ναζιστικές θηριωδίες, αλλά οι ναζιστές ηγέτες.
Ας μην κατασκευάζουν, λοιπόν, θεωρίες συνωμοσίας και αν ψάχνουν για υποκινητές ας κοιτάξουν τον καθρέπτη. Η ανυπακοή είναι νόμιμη σύμφωνα και με τις αρχές του φιλελευθερισμού. Βασικές συνταγματικές διατάξεις έχουν παραβιασθεί με την ψήφιση του Μνημονίου. Οπως και βασικά κοινωνικά δικαιώματα έχουν καταργηθεί. Η ανυπακοή και η αντίσταση σε αυτά δεν είναι μόνο δικαίωμα αλλά και υποχρέωση.
ΥΓ.: Οταν μια κυβέρνηση νομοθετεί με σκοπό να τιμωρήσει όσους διαφωνούν μαζί της και κινητοποιούνται, χάνει κάθε επαφή με την κοινωνία και, φυσικά, με τη λαϊκή αποδοχή.
* Ο κ. Βασίλης Μουλόπουλος είναι βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ.
Πηγή: Εφημερίδα «Καθημερινή», 27 Φεβρουαρίου 2011
Ζ.
Οι λούμπεν ανυπάκουοι
Στέφανος Mάνος*
Νομίζω ότι δεν κάνω λάθος αν υποστηρίξω ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων θα ήθελε να τηρούνται όλοι οι νόμοι, απ’ όλους και σε όλες τις περιπτώσεις· έστω και αν δεν διστάζουν να παραβούν τον νόμο όταν κρίνουν ότι η εφαρμογή του θίγει το ατομικό τους συμφέρον. Οπότε, η σωστή διατύπωση θα ήταν ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων θα ήθελε να τηρούνται όλοι νόμοι, απ’ όλους τους άλλους, σε όλες τις περιπτώσεις.
Η δική μου άποψη είναι ότι πρέπει να τηρούνται οι νόμοι. Τελεία και παύλα. Οτι και εγώ πρέπει να τους τηρώ. Αυτό λέω και στα παιδιά μου.
Η δημοκρατία όπως εφαρμόζεται στην Ευρωπαϊκή Ενωση στηρίζεται στην εφαρμογή των νόμων που είναι υποχρεωτικοί για όλους και έχουν θεσπιστεί από ελεύθερα εκλεγμένους αντιπροσώπους του λαού. Σε καθεστώτα φασιστικά, κομμουνιστικά ή απολυταρχικά, επειδή δεν υπάρχουν ελεύθερα εκλεγμένοι αντιπρόσωποι, οι νόμοι ανταποκρίνονται στα αποτελέσματα που επιδιώκουν τα αφεντικά. Διότι γι’ αυτά τα αφεντικά «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Το κράτος του νόμου στη δημοκρατία και το κράτος του αποτελέσματος στα αυταρχικά καθεστώτα.
Στο Σύνταγμά μας, η σχέση μας με τον νόμο ορίζεται στο άρθρο 120: «Ο σεβασμός στο Σύνταγμα και τους νόμους που συμφωνούν με αυτό αποτελούν θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Ελλήνων». Αυτή τη διατύπωση επέλεξαν για λογαριασμό μας οι ελεύθερα εκλεγμένοι αντιπρόσωποί μας και αυτήν οφείλουμε να τηρούμε.
Απέναντι σε αυτή την τοποθέτηση (που ελπίζω να δεχθείτε ότι είναι σαφής) ορθώνεται η άποψη ότι η μη τήρηση των νόμων αποτελεί κατά κάποιον τρόπο επιβεβλημένη κοινωνική δράση ανυπακοής. Στις 10/02 η «Αυγή» δίδασκε τους αναγνώστες της ότι «Η κοινωνική ανυπακοή είναι δημοκρατική υποχρέωση». Για να στηρίξει την επιχειρηματολογία της δεν δίστασε να καταφύγει σε ψέματα (γιατί όχι; για τους αριστερούς «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα»): «Αλλωστε, το ίδιο το Σύνταγμα έχει καθιερώσει την “ανυπακοή” ως υποχρέωση για την υπεράσπισή του». Πού το είδε αυτό η «Αυγή»; Το Σύνταγμα προβλέπει ως υποχρέωση την αντίσταση μόνο εναντίον εκείνων που επιχειρούν να το καταλύσουν με τη βία. Στη βία καταφεύγουν οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ και διάφοροι ευκαιριακοί σύμμαχοί τους για να εμποδίσουν άλλους εργαζόμενους να ασκήσουν το συνταγματικό τους δικαίωμα να εργαστούν. Στη βία καταφεύγουν οι συνδικαλισμένοι φοιτητές όταν εμποδίζουν άλλους να ασκήσουν τις συνταγματικά κατοχυρωμένες ελευθερίες τους. Εναντίον αυτών των ομάδων προβλέπει το Σύνταγμα δικαίωμα και υποχρέωση αντίστασης.
Η «εγκεφαλική» σύγχυση της Αριστεράς φάνηκε και με την προσπάθειά της να παρασύρει τον ελληνικό λαό να μιμηθεί τους Αιγυπτίους. Μα οι Αιγύπτιοι φιλοδόξησαν να ανατρέψουν ένα απολυταρχικό και ανελεύθερο καθεστώς. Εμείς εδώ καλούμασταν να ανατρέψουμε την κυβέρνηση που μόνοι μας, ελεύθερα, αναδείξαμε; Αντιγράφω και εγώ, μετά τον κ. Μανδραβέλη, τη φράση της δικηγόρου κ. Φιλοθέης Βαρσάμη: «H διαφορά μεταξύ ενός λαού που στενάζει στη δικτατορία και ενός λαού που δεν σεβάστηκε τη δημοκρατία του είναι ότι ο πρώτος θέλει να κάνει την πλατεία του από Tαχρίρ, σε Συντάγματος, ενώ ο δεύτερος από Συντάγματος, σε Tαχρίρ».
Η κοινωνική ανυπακοή στο κράτος δικαίου είναι απολύτως θεμιτή για την αποκατάσταση αδικιών ή τη διόρθωση κακών νόμων κάτω από μια απαράβατη προϋπόθεση: ότι οι ανυπάκουοι αποδέχονται αδιαμαρτυρήτως ότι –για την ανυπακοή τους– θα υποστούν τις συνέπειες που προβλέπει ο νόμος. Θα προσέθετα μάλιστα ότι όχι μόνον αποδέχονται αλλά επιδιώκουν την εις βάρος τους εφαρμογή του νόμου. Σε μας όμως οι λούμπεν ανυπάκουοι απεργούν αλλά βρίσκουν τρόπο να πληρωθούν για τις ώρες της απεργίας και οι αντίστοιχοι του δήθεν κινήματος «δεν πληρώνω» δεν πληρώνουν το εισιτήριο ή τα διόδια, αλλά δεν μπορούν να ανεχθούν ότι θα κληθούν να πληρώσουν πρόστιμο. Περιφρονήστε τούς λούμπεν ανυπάκουους. Περιθωριοποιήστε τους.
* Ο κ. Στέφανος Μάνος είναι πρόεδρος της ΔΡΑΣΗΣ.
Πηγή: Εφημερίδα «Καθημερινή», 27 Φεβρουαρίου 2011
Η.
Εγώ θα πληρώνω εισιτήριο
Παρά την περί του αντιθέτου προτροπή του κινήματος «δεν πληρώνω, δεν πληρώνω», η οποία μάλιστα εκλαμβάνεται από πολλούς ηρωική πράξη αντίστασης στην ακρίβεια, εγώ θα εξακολουθήσω να πληρώνω εισιτήριο στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, γιατί θέλω:
- Να παραμείνουν δημόσιες οι συγκοινωνίες.
- Να μην αυξηθεί περαιτέρω η τιμή των εισιτηρίων (ένας από τους λόγους που αυξήθηκε τώρα η τιμή είναι ακριβώς και η λαθρεπιβίβαση).
- Να είναι σε θέση οι Οργανισμοί ΜΜΜ να καλύπτουν, τουλάχιστον κατά το μεγαλύτερο μέρος, τις αποδοχές των εργαζομένων τους, να συντηρούν τα οχήματα τους, καθώς και να επεκτείνουν και να πυκνώνουν τα δρομολόγια, ώστε να αποφεύγεται η σαρδελλοποίηση.
- Και τέλος τέλος δεν γουστάρω να γίνω παραβάτης και να τρέχω να πληρώνω πρόστιμα (μεγάλη ταλαιπωρία).
Και απορώ που όσοι μας καλούν να μην πληρώνουμε, δεν καταλαβαίνουν ότι αν διατηρηθεί στα σημερινά επίπεδα ή, ακόμα χειρότερα, αυξηθεί το φαινόμενο της λαθρεπιβίβασης (σήμερα φτάνει σε ποσοστό 20-25%), θα καταστεί αναπόφευκτο:
- Να ακριβύνει περαιτέρω η τιμή των εισιτηρίων, για να αναπληρωθεί η ζημιά από τους λαθρεπιβάτες.
- Να περιοριστούν ή και να περικοπούν δρομολόγια, με αποτέλεσμα την αύξηση της σαρδελλοποίησης που μας υποτιμά ως ανθρώπους.
- Και το χειρότερο όλων, να παραχωρηθούν τα ΜΜΜ σε ιδιώτες και τότε θα δούμε όλοι τι θα πει αύξηση της τιμής του εισιτηρίου.
Και σε τελική ανάλυση, ποιος περιμένετε, βρε καλά μου παιδιά του “δεν πληρώνω, δεν πληρώνω”, να πληρώσει, αντί για σας, το αντίτιμο για τις υπηρεσίες που εσείς χρησιμοποιείτε;
---------------------
Προσθήκη:
Ήδη έγινε γνωστό ότι το Δημόσιο ανέλαβε να πληρώσει τα χρέη του ΟΑΣΑ προς τις Τράπεζες που φτάνουν τα 2,82 δις ευρώ. Μην πληρώνετε λοιπόν εσείς τώρα εισιτήριο, για να πληρώσουν αύριο οι φορολογούμενοι πολλαπλάσιο ποσό.
Πηγή: http://meropbird.blogspot.com/
1 Φεβρουαρίου 2011
Φωτογραφική σύνθεση: Κώστας Σισκάκης -«ξέφτια»
