24.10.12

Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι!



READER’S DIGEST
ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ 
Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι!
Μάνος Χατζιδάκις

Ένα κείμενό του για το νεοναζισμό και τον εθνικισμό που έγραψε τον Φεβρουάριο του 1993, λίγους μήνες πριν τον θάνατό του


Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενυσχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του.
Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία. Η αληθινή παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια. Όμως μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής. Κι αποτελεί πολιτική «παράδοση» η πεποίθηση πως τα κτήνη, με κατάλληλη τακτική και αντιμετώπιση, καθοδηγούνται, τιθασεύονται.
Ενώ τα πουλιά… Για τα πουλιά, μόνον οι δολοφόνοι, οι άθλιοι κυνηγοί αρμόζουν, με τις «ευγενικές παντός έθνους παραδόσεις». Κι είναι φορές που το κτήνος πολλαπλασιαζόμενο κάτω από συγκυρίες και με τη μορφή «λαϊκών αιτημάτων και διεκδικήσεων» σχηματίζει φαινόμενα λοιμώδους νόσου που προσβάλλει μεγάλες ανθρώπινες μάζες και επιβάλλει θανατηφόρες επιδημίες.
Πρόσφατη περίπτωση ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Μόνο που ο πόλεμος αυτός μας δημιούργησε για ένα διάστημα μιαν αρκετά μεγάλη πλάνη, μιαν ψευδαίσθηση. Πιστέψαμε όλοι μας πως σ’ αυτό τον πόλεμο η Δημοκρατία πολέμησε το φασισμό και τον νίκησε. Σκεφθείτε: η «Δημοκρατία», εμείς με τον Μεταξά κυβερνήτη και σύμμαχο τον Στάλιν, πολεμήσαμε το ναζισμό, σαν ιδεολογία άσχετη από μας τους ίδιους. Και τον… νικήσαμε. Τι ουτοπία και τι θράσος. Αγνοώντας πως απαλλασσόμενοι από την ευθύνη του κτηνώδους μέρους του εαυτού μας και τοποθετώντας το σε μια άλλη εθνότητα υποταγμένη ολοκληρωτικά σ’ αυτό, δεν νικούσαμε κανένα φασισμό αλλά απλώς μιαν άλλη εθνότητα επικίνδυνη που επιθυμούσε να μας υποτάξει.
Ένας πόλεμος σαν τόσους άλλους από επικίνδυνους ανόητους σε άλλους ανόητους, περιστασιακά ακίνδυνους. Και φυσικά όλα τα περί «Ελευθερίας», «Δημοκρατίας», και «λίκνων πνευματικών και μη», για τις απαίδευτες στήλες των εφημερίδων και τους αφελείς αναγνώστες. Ποτέ δεν θα νικήσει η Ελευθερία, αφού τη στηρίζουν και τη μεταφέρουν άνθρωποι, που εννοούν να μεταβιβάζουν τις δικές τους ευθύνες στους άλλους.
(Κάτι σαν την ηθική των γερόντων χριστιανών. Το καλό και το κακό έξω από μας. Στον Χριστό και τον διάβολο. Κι ένας Θεός που συγχωρεί τις αδυναμίες μας εφόσον κι όταν τον θυμηθούμε μες στην ανευθυνότητα του βίου μας. Επιδιώκοντας πάντα να εξασφαλίσουμε τη μετά θάνατον εξακολουθητική παρουσία μας. Αδυνατώντας να συλλάβουμε την έννοια της απουσίας μας. Το ότι μπορεί να υπάρχει ο κόσμος δίχως εμάς και δίχως τον Καντιώτη τον Φλωρίνης).
Δεν θέλω να επεκταθώ. Φοβάμαι πως δεν έχω τα εφόδια για μια θεωρητική ανάπτυξη, ούτε την κατάλληλη γλώσσα για τις απαιτήσεις του όλου θέματος. Όμως το θέμα με καίει. Και πριν πολλά χρόνια επιχείρησα να το αποσαφηνίσω μέσα μου. Σήμερα ξέρω πως διέβλεπα με την ευαισθησία μου τις εξελίξεις και την επανεμφάνιση του τέρατος. Και δεν εννοούσα να συνηθίσω την ολοένα αυξανόμενη παρουσία του. Πάντα εννοώ να τρομάζω.
Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι. Οι μισητοί δολοφόνοι, που βρίσκουν όμως κατανόηση από τις διωκτικές αρχές λόγω μιας περίεργης αλλά όχι και ανεξήγητης συγγενικής ομοιότητος. Που τους έχουν συνηθίσει οι αρχές και οι κυβερνήσεις σαν μια πολιτική προέκτασή τους ή σαν μια επιτρεπτή αντίθεση, δίχως ιδιαίτερη σημασία που να προκαλεί ανησυχία. (Τελευταία διάβασα πως στην Πάτρα, απέναντι στο αστυνομικό τμήμα άνοιξε τα γραφεία του ένα νεοναζιστικό κόμμα. Καμιά ανησυχία ούτε για τους φασίστες, ούτε για τους αστυνομικούς. Ούτε φυσικά για τους περιοίκους).
Ο εθνικισμός είναι κι αυτός νεοναζισμός. Τα κουρεμένα κεφάλια των στρατιωτών, έστω και παρά τη θέλησή τους, ευνοούν την έξοδο της σκέψης και της κρίσης, ώστε να υποτάσσονται και να γίνονται κατάλληλοι για την αποδοχή διαταγών και κατευθύνσεων προς κάποιο θάνατο. Δικόν τους ή των άλλων. Η εμπειρία μου διδάσκει πως η αληθινή σκέψη, ο προβληματισμός οφείλει κάπου να σταματά. Δεν συμφέρει. Γι’ αυτό και σταματώ. Ο ερασιτεχνισμός μου στην επικέντρωση κι ανάπτυξη του θέματος κινδυνεύει να γίνει ευάλωτος από τους εχθρούς. Όμως οφείλω να διακηρύξω το πάθος μου για μια πραγματική κι απρόσκοπτη ανθρώπινη ελευθερία.
Ο φασισμός στις μέρες μας φανερώνεται με δυο μορφές. Ή προκλητικός, με το πρόσχημα αντιδράσεως σε πολιτικά ή κοινωνικά γεγονότα που δεν ευνοούν την περίπτωσή τους ή παθητικός μες στον οποίο κυριαρχεί ο φόβος για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Ανοχή και παθητικότητα λοιπόν. Κι έτσι εδραιώνεται η πρόκληση. Με την ανοχή των πολλών. Προτιμότερο αργός και σιωπηλός θάνατος από την αντίδραση του ζωντανού και ευαίσθητου οργανισμού που περιέχουμε.
Το φάντασμα του κτήνους παρουσιάζεται ιδιαιτέρως έντονα στους νέους. Εκεί επιδρά και το marketing. Η επιρροή από τα Μ.Μ.Ε. ενός τρόπου ζωής που ευνοεί το εμπόριο. Κι όπως η εμπορία ναρκωτικών ευνοεί τη διάδοσή τους στους νέους, έτσι και η μουσική, οι ιδέες, ο χορός και όσα σχετίζονται με τον τρόπο ζωής τους έχουν δημιουργήσει βιομηχανία και τεράστια κι αφάνταστα οικονομικά ενδιαφέρονται.
Και μη βρίσκοντας αντίσταση από μια στέρεη παιδεία όλα αυτά δημιουργούν ένα κατάλληλο έδαφος για να ανθίσει ο εγωκεντρισμός η εγωπάθεια, η κενότητα και φυσικά κάθε κτηνώδες ένστιχτο στο εσωτερικό τους. Προσέξτε το χορό τους με τις ομοιόμορφες στρατιωτικές κινήσεις, μακρά από κάθε διάθεση επαφής και επικοινωνίας. Το τραγούδι τους με τις συνθηματικές επαναλαμβανόμενες λέξεις, η απουσία του βιβλίου και της σκέψης από τη συμπεριφορά τους και ο στόχος για μια άνετη σταδιοδρομία κέρδους και εύκολης επιτυχίας.
Βιώνουμε μέρα με τη μέρα περισσότερο το τμήμα του εαυτού μας – που ή φοβάται ή δεν σκέφτεται, επιδιώκοντας όσο γίνεται περισσότερα οφέλη. Ώσπου να βρεθεί ο κατάλληλος «αρχηγός» που θα ηγηθεί αυτό το κατάπτυστο περιεχόμενό μας. Και τότε θα ‘ναι αργά για ν’ αντιδράσουμε. Ο νεοναζισμός είμαστε εσείς κι εμείς – όπως στη γνωστή παράσταση του Πιραντέλο. Είμαστε εσείς, εμείς και τα παιδιά μας. Δεχόμαστε να ‘μαστε απάνθρωποι μπρος στους φορείς του AIDS, από άγνοια αλλά και τόσο «ανθρώπινοι» και συγκαταβατικοί μπροστά στα ανθρωποειδή ερπετά του φασισμού, πάλι από άγνοια, αλλά κι από φόβο κι από συνήθεια.
Και το Κακό ελλοχεύει χωρίς προφύλαξη, χωρίς ντροπή. Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία. Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς. Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος.

Πηγή: Lifo.gr, 11 Μαρτίου 2012
http://www.lifo.gr/team/readersdigest/30496
Πηγή δημοσίευσης: MusicPaper.gr
http://www.musicpaper.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=1800&catid=2&Itemid=36

20.10.12

Λυρική Ελλάδα!



Ημερολόγιο Ανάγνωσης

Ορθολογιστές δεν είμαστε, κριτική σκέψη δεν διαθέτουμε – όμως στον λυρισμό είμαστε πρώτοι
Νίκος Δήμου

Εντάξει, ορθολογιστές δεν είμαστε, κριτική σκέψη δεν διαθέτουμε – όμως στον λυρισμό είμαστε πρώτοι. Αυτή είναι η δύναμη και η αδυναμία μας. Το πάθος, το συναίσθημα, που μας θρέφει και μας βουλιάζει.
Παρακολουθώ ξένες λογοτεχνίες, ακούω ξένη μουσική. Ακόμα και σε χώρες μεγαλύτερες, πιο πλούσιες και με καλλιτεχνική παράδοση μακρύτερη, δεν βρίσκω λυρικούς δημιουργούς σαν τους δικούς μας.
Λυρικούς; Εννοώ ποιητές, συνθέτες αλλά και στιχουργούς. Σε όλα τα χρόνια μετά τον πόλεμο έγραφαν και γράφουν στην Ελλάδα εκατοντάδες καλών ποιητών. (Σίγουρα υπάρχουν και χιλιάδες κακών – αλλά αυτή είναι η προϋπόθεση για την ύπαρξη καλών). Παρόλη την κρίση, οι ποιητικές συλλογές έρχονται με ρυθμό αμείωτο. Εντυπωσιακό, γιατί είναι γνωστό πως οι ποιητές στην Ελλάδα (εκτός από 2-3) πληρώνουν για να εκδοθούν.
Έρχονται, λοιπόν, οι ποιητικές συλλογές κατά δεκάδες (και πολλές συγγνώμες γιατί πια αδυνατώ να απαντήσω στην καθεμιά). Οι περισσότερες είναι άνευ ενδιαφέροντος. Όμως, ανάμεσα στα (πολλά) σκουπίδια, υπάρχουν, ξαφνικά, διαμάντια. Ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος αποκάλυψε ένα στο περασμένο τεύχος. Παράλληλα, είχα βρει κι εγώ μια νέα, εκθαμβωτική, ποιήτρια. Τρία μικρά δείγματα:

Θυμός
Αν ήξερες πως ήμουν γυάλινη
δεν θα με πετούσες στον τοίχο
Θα περίμενες να μεγαλώσω
Κι αν ήξερα ότι θα πεθάνεις
Θα σου έπλενα τα πόδια κάθε μέρα
Μα αν σου έπλενα τα πόδια κάθε μέρα
Δεν θα πέθαινες. Θα ήσουν στο διπλανό δωμάτιο…
Έχουν αγριέψει οι άνθρωποι, τα πουλιά, οι σερβιτόροι…


Λαθρεπιβάτης ποδηλάτου
-κοίτα μπαμπά! χωρίς βοηθητικές,
χωρίς χέρια
χωρίς εσένα σπάω το φράγμα της ενηλικίωσης
γερνάω, μηδενίζω
γίνομαι ωάριο έφηβης γαλανομάτας
σπέρμα ανειδίκευτου αρσενικού
big bang
χτυπώ το κουδούνι… στην άκρη όλοι
βγάζω φρονιμίτες, έρχομαι να σ’ το πω
σε βλέπω από μακριά να τινάζεις τα
πέτα από το χώμα
χαμογελάς, σωπαίνω


Δυο ακρωτηριασμένα αποσπάσματα από τα δύο πρώτα ποιήματα της συλλογής Ανάσκελη με πυρετό (Νίκη Χαλκιαδάκη, εκδόσεις Μανδραγόρας). Κι ένα ολόκληρο τρίτο:

Απλοποίηση
Πρωτότοκα επισφαλής παρατηρούσα τη μαμά
να φουσκώνει επικίνδυνα
Στην κοιλιά της, είπαν, είχε μπει ένα
σποράκι.
Πέντε μήνες μετά πέθαναν οι
αγκαλιές
Τα παιχνίδια
Ο μπαμπάς
Από έξι χρονών έχω να φάω πασατέμπο.


Ναι, σε αυτήν τη χώρα που όλα μοιάζουν να πεθαίνουν, ο λυρισμός ζει. Έλαβα προχθές την τελευταία συλλογή, Άψινθος, ενός από τους μείζονες ποιητές μας, του Μιχάλη Γκανά. Που κατεβαίνει τώρα βαθύτερα στα μυστικά υπόγεια του νου. Πέντε επίκαιροι στίχοι:

…αυτοί παιδί μου δεν
δεν ξέρουν δεν αγαπούν
ξέρουνε μόνο ν’ απαιτούν
περισσότεραπερισσότεραπερισσότεραπερι-
που έτσι γράφεται το μέλλον μας.


Αλλά ο λυρισμός κερδίζει και η αγάπη θριαμβεύει. Τελικοί στίχοι από την Επίκληση:

…Αυτό δεν είναι αγάπη
είναι ένα ζώο που γυρεύει την αγάπη
δεν θα τη βρει θα την παρεξηγήσει
θ’ αφήσει το ’να πόδι του στο δόκανο
και θα χαθεί στο δάσος.


Πηγή: Lifo.gr, 17 Οκτωβρίου 2012
http://www.lifo.gr/mag/features/3459

18.10.12

Με αφορμή τα γεγονότα στο θέατρο «Χυτήριο»




Με αφορμή τα γεγονότα στο θέατρο «Χυτήριο», παραθέτω μερικές ψύχραιμες απόψεις –γιατί, αυτό είναι που χρειαζόμαστε κυρίως αυτόν τον καιρό– για ένα σοβαρό ζήτημα που δείχνει, όχι μόνο πού βαδίζουμε αλλά και πού έχουμε (παρα)μείνει σαν κοινωνία. Αυτόκλητοι υπερασπιστές της κάθε πίστεως, του κάθε νόμου, όπως ο ζοφερός εγκέφαλος του καθενός θα ορίσει…



Ποιμενάρχης της αγάπης ή κήρυκας του μίσους;
Nίκος Γ. Ξυδάκης

Στην Ιερά Οδό την περασμένη εβδομάδα προεικονίστηκε δραματικά ένα δυσοίωνο μέλλον. Οι θρησκόληπτοι αφού ματαίωσαν άπαξ την παράσταση του θεατρικού έργου Corpus Christi, βρήκαν πρόθυμους συμπαραστάτες στην υπεράσπιση του ζηλωτισμού τους, τους νεοναζί σατανιστές-αποκρυφιστές, και όλοι μαζί με ντουντούκες, χιτλερικούς χαιρετισμούς και σταυρούς πλάι πλάι, με τα ασύλληπτα υβρεολόγια, τις χειροδικίες και τις παρανομίες νεοναζί βουλευτών, καταδίκασαν τη βλασφημία.
Προφανώς, τα πρώτα απειλούμενα από τους φονταμενταλιστές και τους νεοναζί είναι η δημοκρατία και η ελευθερία της έκφρασης. Αυτά, στο κοσμικό πεδίο. Σε δεύτερη ανάγνωση όμως, στο Χυτήριο φαίνεται ότι απειλείται και η Εκκλησία. Πώς; Το αναφέραμε ήδη: ο σταυρός του μαρτυρίου και της αγάπης του Χριστού βρέθηκε πλάι πλάι με τη σβάστικα του μίσους και του ολοκαυτώματος.
Αυτό είδε ένας φωτισμένος ποιμενάρχης, ο μητροπολίτης Σιατίστης Παύλος, και έσπευσε να διευκρινίσει: «Η Χρυσή Αυγή στην πραγματικότητα είναι «μαύρη νύκτα». Είναι θλιβερό ότι κάποιοι «χριστιανοί αγωνιστές» ταυτίστηκαν με τη Χρυσή Αυγή για να υπερασπιστούν τον Χριστό. Τον Χριστό που η «χρυσή αυγή» τον διώκει, τον προσβάλλει και τον εξευτελίζει καθημερινά και το πράττει στα πρόσωπα των προσφύγων, των μεταναστών ακόμα και των παιδιών… Κάθε εναγκαλισμός και χάιδεμα χριστιανού, και πολύ περισσότερο ιερωμένου, προς τη Χρυσή Αυγή δείχνει μπέρδεμα φρικτό και ακύρωση της πίστης».
Ο μητροπολίτης Παύλος αποδοκιμάζει το έργο Corpus Christi και υποστηρίζει ότι η ρηματική καταδίκη του από την Ιερά Σύνοδο ήταν αρκετή. Δεν κινδυνεύει η πίστη από μια παράσταση, αλλά: «Κινδυνεύει από την εκκοσμίκευση της πνευματικής ζωής των χριστιανών, που αντικατέστησαν τον αγιασμό και το μαρτύριο για την πίστη με το λιντσάρισμα των απίστων. Δεν θυμίζει αυτό κάτι από Ιερά Εξέταση και μουσουλμανισμό ή κάνω λάθος; Η απάντηση στη βλασφημία και τον χλευασμό της πίστης είναι η αναπλήρωση της πτώσεως των ταλαίπωρων χλευαστών με το περίσσευμα της δικής μας αγάπης και του δικού μας αγιασμού».
Κάθε Ελληνας πολίτης στον λόγο του Σιατίστης Παύλου αναγνωρίζει έναν δικό του παπά, αναγνωρίζει την καταλλαγή ως δημοκρατία, ακούει το πνεύμα αγάπης και συνύπαρξης. Κι αν είναι χριστιανός και δημοκράτης, δεν ντρέπεται γι’ αυτό. Αντιθέτως, ντρέπεται για τα φονταμενταλιστικά καμώματα του μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ, ο οποίος, σύμφωνα με δημοσιογραφική πληροφορία, μετέβη την περασμένη Παρασκευή στο Α.Τ. Ομονοίας και κατέθεσε μήνυση κατά της θεατρικής παράστασης Corpus Christi για «κακόβουλη βλασφημία», συνοδευόμενος από πέντε βουλευτές της Χρυσής Αυγής. Υπενθυμίζουμε ότι κάποιοι είχαν ζητήσει απαγόρευση της παράστασης με ασφαλιστικά μέτρα, αλλά τα δικαστήρια είχαν απορρίψει το αίτημα. Υπενθυμίζουμε επίσης ότι για «κακόβουλη βλασφημία» συνελήφθη ο ιδιοκτήτης της ιστοσελίδας «Γέρων Παστίτσιος».
Τώρα, μετά τη σύμπραξη Σεραφείμ με τους νεοναζί, καλείται και η Ιεραρχία, η συνήθως ράθυμη και κατ’ οικονομίαν πράττουσα, να λάβει τον λόγο και να μιλήσει με παρρησία προς την εκκλησία, δηλαδή προς το σώμα των βαπτισθέντων, τον λαό, και όχι προς τη μειοψηφία των θρησκόληπτων του μίσους και της αδιαλλαξίας, όχι προς τους ευκαιριακούς συνοδοιπόρους των νεοναζί δημαγωγών. Ουκ άξια τα παθήματα του νυν καιρού, λέει ο απόστολος Παύλος.
Με ποιον συντάσσεται η Ιεραρχία; Με τον ποιμενάρχη της αγάπης ή με τον κήρυκα του μίσους;

Πηγή: εφημερίδα «Η Καθημερινή», 18 Οκτωβρίου 2012
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_16/10/2012_466215


***


Σάτιρα, ένα παιχνίδι χωρίς όρια;
Δύο σκηνοθέτες και δύο δημοσιογράφοι σχολιάζουν με αφορμή την υπόθεση του «Γέροντα Παστίτσιου»
Της Γιούλης Επτακοίλη


Βηθλεέμ, έτος Μηδέν. Η γέννηση του Χριστού είναι γεγονός. Ολοι σπεύδουν να προσκυνήσουν και να θαυμάσουν το Θείο Βρέφος. Ωστόσο, ο Αντώνης γεννημένος την ίδια μέρα με τον Χριστό σε «διπλανή φάτνη» είναι πεπεισμένος πως έχει γίνει λάθος και πως είναι ο ίδιος το Θείο Βρέφος. Μεγαλώνοντας παράλληλα με τον Χριστό, μιμείται κάθε ενέργειά του, προσπαθεί να βρει μαθητές και να κάνει θαύματα, ώστε να πείσει ότι αυτός είναι ο πραγματικός Χριστός.
Γι’ αυτήν την κωμωδία - φάρσα με τίτλο «Εγώ είμαι το θείο βρέφος» που ανέβηκε στο θέατρο του Νέου Κόσμου, το 2010, ο εμπνευστής της Γιάννης Καλαβριανός διαπομπεύθηκε, απειλήθηκε, δέχθηκε μηνύσεις, οδηγήθηκε στο δικαστήριο. Και οι θεατές της παράστασης αναγκάστηκαν να βγουν από το θέατρο με τη βοήθεια των ΜΑΤ και ανάμεσα από γηραιές κυρίες που με επικεφαλής έναν μοναχό από τα Μεσόγεια, φώναζαν «αίσχος, αίσχος» κραδαίνοντας εικόνες αγίων.
Από την αξεπέραστη κωμωδία «Life of Brian» των Μόντι Πάιθονς -που σημειωτέον δεν θα είχαν καταφέρει να γυρίσουν αν δεν έβρισκαν γενναίο χρηματοδότη στο πρόσωπο του Τζορτζ Χάρισον των Μπιτλς- και την Παναγιά την Κοτάρα του Τζίμη Πανούση, μέχρι τα σκίτσα του Μωάμεθ και την κακόγουστη αμερικανική ταινία, που πρόσφατα έγινε η αιτία να δολοφονηθεί ο Αμερικανός πρέσβης στην Λιβύη, η φράση «προσβολή στο θρησκευτικό συναίσθημα» έχει αποδειχθεί ιδιαιτέρως επικίνδυνη.
Στα καθ’ ημάς, πριν από μια εβδομάδα ένας 27χρονος χρήστης του Διαδικτύου συνελήφθη από τη Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος και παραπέμφθηκε σε δίκη. Κατηγορείται για «κακόβουλη βλασφημία και καθύβριση θρησκευμάτων, μέσω του Facebook» και της σελίδας του, όπου ως «Γέροντας Παστίτσιος» σατίριζε τον Γέροντα Παΐσιο και τη διδασκαλία του.
Εχει όρια η σάτιρα, και αν ναι, ποια είναι αυτά; Οι σκηνοθέτες Γιάννης Κακλέας και Γιάννης Καλαβριανός, ο δημοσιογράφος και μελετητής των κόμικς Αρης Μαλανδράκης και ο δημοσιογράφος - παρουσιαστής της σατιρικής εκμπομπής «Συντέλεια» στον ΣΚΑΪ, Μάνος Βουλαρίνος, απαντούν και σχολιάζουν.

Είναι μόνο η τραχιά αλήθεια
«Για μένα τα όρια της σάτιρας είναι η αισθητική και όχι η ηθική», υπογραμμίζει ο Γιάννης Κακλέας. «Σύμφωνα με τη δική μου εμπειρία από τον Αριστοφάνη αλλά και τα κόμικς, η σάτιρα πρέπει να παίζει με πράγματα τα οποία είναι ιδιαιτέρως επικίνδυνα. Αλλιώς δεν κάνει τη δουλειά της. Ο Αριστοφάνης στους Ορνιθες σατιρίζει τους ίδιους τους θεούς. Την εποχή που έδρασε, και ήταν μια εποχή που είχε λόγο να τα κάνει αυτά, δεν επιτρεπόταν απλώς αλλά επιβαλλόταν η σάτιρα της πίστης για να μπορέσει είτε να ενδυναμωθεί είτε να αποκαλυφθεί. Δεν υπάρχουν, λοιπόν, όρια στη σάτιρα γιατί αν μπει από το παράθυρο η έννοια των ορίων, θα πρέπει να λέμε μην σατιρίζεις θρησκευτικά, πολιτικά, κοινωνικά πιστεύω, και από κει και πέρα θα πάψει να υπάρχει η αρετή του δυτικού κόσμου που τουλάχιστον εγώ πρεσβεύω: H ανοχή».
Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και ο Μάνος Βουλαρίνος. «Τα μόνα όρια που μπορεί να έχει η σάτιρα είναι τα όρια αυτού που την κάνει και τα όρια του κοινού που επιλέγει ποια σάτιρα θα παρακολουθήσει. Αλλα όρια δεν μπορούν να μπουν και σίγουρα όχι από αυτούς που σατιρίζονται».
«Αν θελήσουμε να το δούμε από τη σατιρική του σκοπιά, θα έλεγα ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα μπορεί να αντιμετωπίσει ένας θεοσεβούμενος μακαρονάς», λέει στην «Κ», σχολιάζοντας την υπόθεση του «Γέροντα Παστίτσιου», o Αρης Μαλανδράκης. «Αν, πάλι, το δούμε από τη σκοπιά που επιβάλλει η σοβαρότητα του γεγονότος, τότε νομίζω ότι θα πρέπει να σκεφθούμε όχι μόνο σε ποιο κράτος ζούμε, αλλά και σε ποια ακριβώς εποχή. Στην Ελλάδα που υπερήφανα διατυμπανίζει ότι ανήκει στην Ευρώπη (ασχέτως Βορρά ή Νότου) ή στην πατρίδα του ράσου και του εγχώριου φονταμενταλισμού;»

«Θα σε σκοτώσουμε»
«Αυτά τα πράγματα στην αρχή τα παίρνεις λίγο στην πλάκα», εξομολογείται ο παθών για την παράσταση «Εγώ είμαι το θείο βρέφος», Γιάννης Καλαβριανός. «Δεν πιστεύεις αυτό που γίνεται, μέχρι βέβαια τη στιγμή που αρχίζουν να έρχονται στο σπίτι σου απειλητικά γράμματα σαν κι αυτά που βλέπουμε στις ταινίες με κολάζ από περιοδικά και εφημερίδες και φράσεις όπως “θα σε σκοτώσουμε’’. Μπορεί η υπόθεση αυτή να είχε αίσιο τέλος και να αθωώθηκα αλλά πιστεύω πως όταν κάποιος μηνύει κάποιον άλλο για προσβολή των θείων, οι αρμόδιοι δεν πρέπει να προχωρούν σε τακτική δίκη, αλλά να βάζουν την υπόθεση στο αρχείο. Κάποια πράγματα έχουν κερδηθεί, δεν μπορούμε να ξαναρχίζουμε κάθε φορά από το μηδέν».
Ο Αρης Μαλανδράκης φωτίζει μια άλλη παράμετρο. «Για να είναι αποτελεσματική η σάτιρα πρέπει να είναι προσβλητική. Με μια προϋπόθεση όμως: να αποτελεί το όπλο των αδυνάτων ενάντια στους δυνατούς. Από την άλλη μεριά, για να βλαστήσει η προσβολή, πρέπει να βρει πρόσφορο έδαφος σε μάτια και αυτιά που δεν αντέχουν το χιούμορ και, κατ’ επέκταση, τον αυτοσαρκασμό. Τέτοιες περιπτώσεις ανθρώπων θάλλουν στα πόστα της εξουσίας - της όποιας εξουσίας».
Πότε η σάτιρα κινδυνεύει να ολισθήσει στον λαϊκισμό; «Τα όρια της σάτιρας και του λαϊκισμού είναι ρευστά», απαντάει ο Μάνος Βουλαρίνος. «Οταν ο πρωταρχικός σκοπός σου είναι να ικανοποιήσεις το κοινό, τότε μάλλον έχεις φτάσει στον λαϊκισμό».
Αναρωτιέται κανείς κατά πόσον τέτοια φαινόμενα μπορεί να σπείρουν τον σπόρο της αυτολογοκρισίας σε όσους ασχολούνται με τη σάτιρα. «Αντί αυτολογοκρισίας, θα επέλεγα τον όρο αυτοέλεγχος, που δεν κουβαλά απόηχους καταπιεστικών περιορισμών», απαντάει ο Αρης Μαλανδράκης. «Σίγουρα αποτελεί το πιο καίριο ζήτημα που αντιμετωπίζει όποιος ασχολείται με τη σάτιρα. Είτε γράφοντας κείμενα είτε σκιτσάροντας γελοιογραφίες. Είτε κάνοντας μια ταινία είτε ανεβάζοντας ένα θεατρικό έργο. Ο αυτοέλεγχος, όμως, πρέπει να εξαντλείται στα όρια που επιτρέπει η προσωπική παιδεία κάθε σατιρικού καλλιτέχνη. Οταν, το 2005, δημοσιεύθηκαν σε δανέζικη εφημερίδα τα διαβόητα σκίτσα του προφήτη Μωάμεθ, προκάλεσαν αιματηρές ταραχές “εφάμιλλες” των πρόσφατων, με αφορμή τη (βλακώδη, εντέλει) ταινία που κυκλοφόρησε στο Διαδίκτυο, αλλά και τα σκίτσα που δημοσιεύθηκαν στο γαλλικό σατιρικό περιοδικό Charlie Hebdo. “Διατηρούμε πάντα το δικαίωμα να γράφουμε και να σκιτσάρουμε”, απάντησαν οι υπεύθυνοι του περιοδικού. “Αυτό είναι η δημοκρατία. Δεν πετάς βόμβες, το συζητάς, αντιλέγεις. Αλλά δεν αντιδράς με βίαιο τρόπο”. Νομίζω ότι τα λόγια τους αποτελούν την πιο κατάλληλη απάντηση σε ένα τέτοιο ερώτημα».
O Γιάννης Καλαβριανός δεν έχει νιώσει να αυτολογοκρίνεται μετά τη δυσάρεστη αυτή εμπειρία, τον προβληματίζει, όμως, η παράσταση που πρόκειται να ανεβάσει με την Λένα Κιτσοπούλου στις 7 Νοεμβρίου στη σκηνή Τσίλερ του Εθνικού Θεάτρου: «Στο έργο, τρεις Ελληνες καλούν με πολύ καλή διάθεση έναν ξένο στο σπίτι τους και καταλήγουν να τον σπάσουν στο ξύλο γιατί δεν μπορεί να χορέψει μαζί τους ελληνικά λαϊκά τραγούδια. Της Μπέλου, του Καζαντζίδη κ.ά. Σκέφτομαι ότι από το τίποτα μπορεί να δημιουργηθεί ζήτημα. Εχουμε γίνει ξαφνικά εύθικτοι με τις ιδέες. Χωριζόμαστε σε φασίστες και σε αριστερούς, σε εθνικόφρονες και σε εχθρούς της πατρίδας».

«Μισώ αυτή τη χώρα»
Ο Γιάννης Κακλέας συνδέει φαινόμενα όπως αυτό του «Γέροντα Παστίτσιου» με την κρίση αλλά και την ανησυχητική αύξηση του συντηρητισμού. «Δυστυχώς, βαδίζουμε σε άκρως συντηρητική κοινωνία και αυτό το έχω διαπιστώσει εδώ και καιρό από τον τρόπο που επικοινωνούμε οι καλλιτέχνες με το κοινό στο θέατρο. Μάλιστα είχα και άλλη μια εμπειρία αυτό το καλοκαίρι. Είχα βάλει στους Ορνιθες ένα κείμενο του Δημήτρη Δημητριάδη από το “Πεθαίνω σαν χώρα” που ξεκινούσε με τη φράση “Μισώ αυτή τη χώρα”. Υπήρχαν άνθρωποι που δεν άντεχαν να ακούν αυτή τη φράση. Η δημοκρατία τεστάρεται στον βαθμό ανοχής που έχει στη διαφορετικότητα των πραγμάτων. Οσο περισσότερο αντέχει ένας λαός, τόσο περισσότερο δημοκρατικός είναι».
«Οταν μιλάμε για λαό, το μυαλό μου τρέχει στον παππού Αριστοφάνη, στις καυστικές ατάκες του Καραγκιόζη, στους απολαυστικούς αφορισμούς των πρωταγωνιστών του παλιού ελληνικού κινηματογράφου κ.ο.κ», συμπληρώνει ο Αρης Μαλανδράκης. «Εκεί, τα πράγματα είναι δεδομένα, τα “στρατόπεδα” διακριτά και ο συντηρητισμός έχει πάει βόλτα. Σαφώς η κρίση και η ανασφάλεια ευνοούν την ανάπτυξη μιας τέτοιας αντιδραστικής στάσης. Η σάτιρα, όμως, δεν είναι τίποτα άλλο από μια τραχιά αλήθεια, όπως το έθεσε, δύο αιώνες πριν, ο Αγγλος συγγραφέας και ποιητής Τζορτζ Μέρεντιθ. Είναι “το πρόσωπο ενός αστείου στο σώμα μιας αλήθειας” για να μνημονεύσω και τα λόγια ενός άλλου συγγραφέα, του Τζόζεφ Κόνραντ. Την αλήθεια αυτή οφείλουμε να αφουγκραζόμαστε, προσπερνώντας την προσβολή για την οποία κατηγορείται στους καιρούς της κρίσης».

Πηγή: εφημερίδα «Η Καθημερινή», 7 Οκτωβρίου 2012
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_1_07/10/2012_497715


***


Τι θα λέγατε αν είχατε μπροστά σας όσους έκαναν τα έκτροπα στο «Χυτήριο»;
 
Από τον Μάνο Ελευθερίου και τον Φοίβο Δεληβοριά, μέχρι τον Λευτέρη Βογιατζή και την Άντζελα Δημητρακάκη: 11 Αθηναίοι κάνουν τη δική τους κατήχηση στην «απέναντι όχθη».
Ρωτήσαμε ορισμένα πρόσωπα που εκτιμάμε τι θα έλεγαν αν έβλεπαν από κοντά όσους έκαναν τα έκτροπα στο «Χυτήριο», γιατί είναι τόσο σοβαρό το να επιτίθεσαι σε ένα θεατρικό έργο που θίγει την πιο παλιά και σταθερή σου παρηγοριά – τα σύμβολα της πίστης σου.


Φοίβος Δεληβοριάς
τραγουδοποιός


Η ιστορία του Χριστού με συγκλόνιζε από παιδάκι. Έτρεμα κάθε Πάσχα που με τη γιαγιά μου βλέπαμε τον «Ιησού από τη Ναζαρέτ». Δεν μπορούσα να καταλάβω πώς αυτός, ο αθωότερος όλων, ήθελε ο ίδιος να οδηγηθεί στον σταυρό και να πεθάνει σαν εγκληματίας. Περισσότερο με συγκινούσε η ιστορία με τον λιθοβολισμό της Μαγδαληνής. Ο τρόπος με τον οποίο σταμάτησε τους «θεοσεβούμενους» που θέλανε να τη σκοτώσουν και που την έκανε να τον αγαπήσει για πάντα.
Μεγαλώνοντας είδα πολλούς «άθεους», στην περίπτωση που κάποιος αδύναμος κινδύνευε, να τρέχουν να τον σώσουν, αλλά και πολλούς «χριστιανούς» να φέρονται με αληθινό μίσος, όταν συναντούσαν μια Μαγδαληνή της ζωής.
Όσο υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, τόσο θα υπάρχουν και έργα που τους επιτίθενται, έργα «βλάσφημα». Φυσικά, αν τα έργα αυτά είναι τυφλωμένα απ’ το μίσος, θα οδηγηθούν στα σκουπίδια της λήθης, όπως όλα τα ψεύτικα πράγματα. Αν, π.χ., το έργο που παίζεται στο «Χυτήριο» είναι απατεωνίστικο και καλλιεργεί το μίσος, θα έχει την τύχη του σκουπιδιού. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει πως πρέπει να σκοτώσουμε ή να δείρουμε τους συντελεστές του ή να το απαγορεύσουμε. Τότε γινόμαστε αυτομάτως Φαρισαίοι και όχι Χριστός. Άσε που αν το κάνουμε, τότε θα πρέπει να σκοτώσουμε ή να δείρουμε και αυτούς που πηγαίνουν στα σκυλάδικα, επειδή πίνουν και δεν είναι πιστοί στις γυναίκες τους, και όλα τα σέξι κορίτσια με μαγιό που χορεύουν προκλητικά στις παλιές ελληνικές ταινίες και όλους όσοι τραγουδάνε ρεμπέτικα, γιατί μιλάνε για ναρκωτικά και καψούρα, και όλους τους μεταλλάδες, ως «σατανιστές». Σχεδόν καθετί, αν το δεις από μια οπτική γωνία, είναι βλάσφημο και «απαγορεύσιμο». Και οι Έλληνες, από την οπτική γωνία των «χριστιανών» ψηφοφόρων της Μέρκελ είναι άθεα, τεμπέλικα σκουλήκια που τους τρώνε τα λεφτά για να διασκεδάζουν. Δεν υπάρχει, δυστυχώς, τέλος στην υποκρισία του ανθρώπου. Εκτός κι αν αυτό το τέλος το βάλουμε εμείς, παύοντας οι ίδιοι να είμαστε υποκριτές.
Τώρα, όσον αφορά τη Χρυσή Αυγή. Τι σας θυμίζει ένας βουλευτής της; Τον Θανάση Βέγγο ή τον Ανέστη Βλάχο σε σκηνή βιασμού; Εμένα σίγουρα όχι τον «καλό μας άνθρωπο» και το παράδειγμά του.
Δεν είναι υποκρισία να χρησιμοποιούμε ανθρώπους που δηλωμένα πιστεύουν στον Χίτλερ, στη βία και στον πόλεμο για να κάνουν τη δουλειά του Θεού;
Να χρησιμοποιούμε έναν δολοφόνο για να διώξει τους κλέφτες; Απλώς θα ξανανοίξουμε τον κύκλο της βίας, και αν αυτό γίνει, η σειρά μας θα έρθει σύντομα από ένα ακραίο, εκδικητικό χέρι, «αριστερό» ή «δεξιό», «χριστιανικό» ή «άθεο». Το θύμα, πάντως, θα είναι ένα: η Ελλάδα και οι καλοί της άνθρωποι.


Δημήτρης Δημητριάδης
συγγραφέας


Γράφει ο Σιοράν (Τετράδια, 1957-1962): «Στην εκκλησία Σαιν Σεβερέν μια ιταλική χορωδία τραγουδάει τη “Missa Brevis” του Παλεστρίνα και τους υπέροχους “Θρήνους του Ιερεμία” του Καβαλιέρι. Πόσο με αγγίζει αυτή η μουσική τού 16ου αιώνα. Κι ωστόσο, η προσοχή μου χαλάρωσε για μια στιγμή, όσο ακριβώς χρειαζόταν για να σκεφτώ πως έπρεπε να χαστουκίσω τον Χ... Παρατήρησα πως όσο πιο καθαρές είναι οι συγκινήσεις μου, τόσο εγείρουν μέσα μου, από αντίδραση, ανάγκες γελοίες, φρικτές, ακατονόμαστες. Πάντα και παντού, συναπάντημα με το Αίσχος».


Άντζελα Δημητρακάκη
συγγραφέας


Πώς προεξοφλούμε ότι «θίγονται» θρησκευτικά σύμβολα μέσα από την τέχνη; Η τέχνη είναι ένας χώρος αναπαραστατικός, με δυνατότητα να πειραματίζεται πάνω σε έννοιες, αλλά χωρίς τη δυνατότητα να θίγει, γιατί (δυστυχώς) δεν έχει πραγματική πολιτική δύναμη. Αυτό ακριβώς καθιστά γελοία την αντίδραση των μουσουλμάνων εναντίον κόμικ με τον Προφήτη και χριστιανών με το θέατρο, ότι διαλέγουν εύκολους στόχους, ενώ όλο το παιχνίδι παίζεται αλλού.
Από την άλλη πλευρά (η οποία με εκπροσωπεί), το «παλιό και σταθερό» δεν είναι κατ’ ανάγκη ηθικά επιβραβεύσιμο. Και η ανδροκρατία είναι παλιά και σταθερή, αλλά καλό θα ήταν, όπως και η θρησκεία, να εκλείψει, καθώς είναι πηγή καταπίεσης και κοινωνικής αδικίας. Η μόνη «σταθερή παρηγοριά» που θα έπρεπε να ενδιαφέρει την ανθρωπότητα είναι ο συνάνθρωπος και η συνύπαρξη με αυτόν. Η συνύπαρξη με έναν θεό ανήκει στην ίδια χαριτωμένη φαντασία που ανήκουν και η Χιονάτη με τους εφτά νάνους.
Αν δεν ξεχάσουμε τώρα τα παραμύθια, πότε θα τα ξεχάσουμε; Αλλά, ακόμη και αν ήμουν θρήσκα, θα θεωρούσα βλάσφημη την πεποίθηση ότι ο Θεός έχει ανάγκη την προστασία μου! Δηλαδή, ο Θεός με χρειάζεται για να προστατεύσει τη συμβολική του παρουσία; Πρόκειται για ακραίο ναρκισσισμό. Είμαι απολύτως βέβαιη ότι όσοι υπέπεσαν σε τέτοια βλασφημία θα σταλούν πρώτοι απ’ όλους για τιμωρία στην κόλαση.
Λέμε τώρα. Αν δηλαδή υπάρχει ένα πνεύμα κάπου που σε βάζει τιμωρία ή σε επιβραβεύει μετά θάνατον. Που ακούγεται τόσο μα τόσο λογικό. Η καλλιτεχνική έκφραση είναι ένας χώρος εντατικής και ριζοσπαστικής σκέψης. Είναι ακριβώς για όσους δεν έχουν λύσει τα προβλήματά τους. Αλλά η πλουτοκρατία προσπαθεί ακατάπαυστα και λυσσαλέα να μην αφήσει χώρους σκέψης στους φτωχούς – μη και κάνουνε καμιά σοβαρή σκέψη πράγματι και τους μπούνε τίποτα ιδέες στο μυαλό.


Ηλίας Μαγκλίνης
Δημοσιογράφος «Καθημερινής», συγγραφέας


Ένας ιερωμένος. Ο Μητροπολίτης Σιατίστης. Άκουσέ τον: «Είναι θλιβερό ότι κάποιοι “χριστιανοί αγωνιστές” ταυτίστηκαν με τη Χρυσή Αυγή για να υπερασπιστούν τον Χριστό. Τον Χριστό που η Χρυσή Αυγή τον διώκει, τον προσβάλλει και τον εξευτελίζει καθημερινά και το πράττει στα πρόσωπα των προσφύγων, των μεταναστών, ακόμα και των παιδιών…
Δεν είναι ο άνθρωπος εικόνα του Χριστού, όποιος και αν είναι; Δεν είναι ένας μετανάστης, ένας πρόσφυγας, ελάχιστος αδελφός του Χριστού;». Διάβασε ολόκληρη τη δήλωση του μητροπολίτη. Διότι αυτά δεν τα λέει ένας αγνωστικιστής, όπως εγώ, αλλά ένας ιερωμένος. Αλίμονο, πάντως, αν η θρησκεία σου έχει ανάγκη από τραμπούκους και ρόπαλα, από αποκρυφιστές και πιθηκίζουσες μούρες για να επιζήσει. Τότε είναι μια θρησκεία που αργοπεθαίνει. Οι άνθρωποι όμως θα έχουν πάντα την ανάγκη να λένε και να ακούνε ιστορίες, όσο βλάσφημες κι αν σου φαίνονται μερικές φορές. Δεν θα σταματήσει αυτό, ό,τι κι αν κάνεις, πίστεψέ με. Περιφρόνησε ό,τι νιώθεις ότι σε προσβάλλει με τη σιωπή σου, με την απαξίωσή σου, γράψε γι’ αυτό δημοσίως αν θέλεις – εγώ θα σου δώσω βήμα να εκφράσεις την άποψή σου. Μονάχα εναντίον σου θα γυρίσουν κάποτε οι απαγορεύσεις, και ιδίως η βία. Θα την πληρώσεις κι εσύ χωρίς να έχεις κάνει τίποτα, απλώς και μόνον επειδή είσαι κάτι, επειδή είσαι πιστός και η σχέση σου με το ιερό είναι διαφορετική από τη δική μου. Μην πέσεις στην παγίδα που σε έχουν παρασύρει να στήσεις εσύ ο ίδιος.


Άννα Φραγκουδάκη
καθηγήτρια Κοινωνιολογίας της Εκπαίδευσης στο Παιδαγωγικό Τμήμα Νηπιαγωγών του Πανεπιστημίου Αθηνών


Το μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα με όσα διαδραματίστηκαν στο θέατρο «Χυτήριο» δεν είναι η ελευθερία της έκφρασης ούτε τα άτομα παραεκκλησιαστικών, κατά την ειδησεογραφία, οργανώσεων που συγκεντρώθηκαν να διαμαρτυρηθούν, επειδή όσα είχαν ακούσει για το έργο προσέβαλαν το θρησκευτικό τους συναίσθημα.
Όσο δικαίωμα έχουν οι καλλιτέχνες στην ελευθερία της έκφρασης, άλλο τόσο έχουν και όσοι πολίτες αισθάνονται ότι θίγονται σύμβολα ιερά. Το κοινωνικό πρόβλημα δεν είναι οι πολίτες που διαμαρτύρονται για οτιδήποτε αλλά η κατάλυση της δημοκρατικής νομιμότητας και του κράτους δικαίου.
Καμιά θεσμική αρχή δεν απαγόρευσε την εν λόγω παράσταση, ενώ η Ιερά Σύνοδος δεν ασχολήθηκε με το θέμα.
Η Χρυσή Αυγή είναι το γιγάντιο κοινωνικό πρόβλημα και η ανοχή που συναντάει. Με αφορμή το θρησκευτικό συναίσθημα κάποιων, οι χρυσαυγίτες έπραξαν, στο όνομα της χριστιανοσύνης αυτήν τη φορά, σειρά από αδικήματα, από εξύβριση έως άσκηση σωματικής βίας και αντιποίηση αρχής. Στο όνομα της χριστιανοσύνης ποιοι; Εκείνοι που ονομάζουν (μέσα στη Βουλή) άλλους ανθρώπους «σκουπίδια», που προπαγανδίζουν την αιμοδοσία ως πράξη για τους «δικούς μας» και όχι τον όποιο συνάνθρωπο σε κίνδυνο θανάτου, που χτυπάνε πολλοί μαζί έναν άνθρωπο αιμόφυρτο και πεσμένο χάμω… Άρθρο του Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης για τα εν λόγω γεγονότα περιέχει την εξής, μεγάλης σημασίας φράση: «Η Χρυσή Αυγή διώκει τον Χριστό, τον προσβάλλει και τον εξευτελίζει καθημερινά και το πράττει στα πρόσωπα των προσφύγων, των μεταναστών, ακόμα και των παιδιών». Το πρόβλημα δεν είναι η ελευθερία έκφρασης αλλά οι οργανωμένες ομάδες Χρυσαυγιτών με επικεφαλής βουλευτές τους που καθυβρίζουν χυδαία το κράτος και τους θεσμούς, παραβιάζουν τους νόμους κραυγάζοντας ότι καλά κάνουν, προπηλακίζουν, προσβάλλουν, χτυπάνε, στέλνουν στο νοσοκομείο όποιον δεν τους αρέσει, είτε ο ίδιος είτε η γνώμη του.
Αυτό που θα έπρεπε να καταλάβει ο καθένας που έστω ανέχεται τις πράξεις αυτής της οργάνωσης δεν είναι η ελευθερία της τέχνης. Είναι ένας πολύ μεγάλος κίνδυνος που έρχεται όλο και πιο κοντά. Μέλη του Κοινοβουλίου ονομάζουν την κοινοβουλευτική δημοκρατία πολίτευμα «σάπιο» κι έχουν στόχο να το «συντρίψουν», για να μην κυβερνάνε πια οι εκλεγόμενοι από την «παραπλανημένη μάζα», αλλά «οι άξιοι», δηλαδή οι Χρυσαυγίτες. Ονομάζουν τους μετανάστες «σκουπίδια», όλους ανεξαιρέτως τους Έλληνες, πλην των οπαδών τους, «προδότες» και μέχρι σήμερα βγαίνουν ομαδικά και στέλνουν στο νοσοκομείο μετανάστες και δημοσιογράφους.
Αύριο θα έχουν στόχο τον καθένα ομοεθνή και ομόθρησκο «προδότη» που διαφωνεί μαζί τους. Αύριο θα επιτεθούν στην κόρη του καθενός που περπατάει στον δρόμο με έναν Άραβα, θα στείλουν στο νοσοκομείο τον γιο του που φοράει σκουλαρίκι, θα κινδυνεύει το εγγόνι του στον παιδικό σταθμό γιατί ο πατέρας του διαφωνεί με τη Χρυσή Αυγή… Αν δεν καταλάβει εγκαίρως και ο τελευταίος πολίτης τι τον περιμένει τον ίδιο από τις ομάδες νταήδων που επιδιώκουν να επιβάλλουν τον νόμο της ζούγκλας (τον ονομάζουν «φυσικό νόμο» επιβολής του «ισχυρότερου»), τότε αύριο θα είναι πολύ αργά.


Μιχάλης Μητσός
Δημοσιογράφος στην εφημερίδα «Τα Νέα»


Αγαπητέ φίλε, δεν ξέρω αν γνωρίζετε ότι έχει ξεκινήσει εδώ και λίγο καιρό μια συζήτηση για τα αίτια της βίας, για την αριστερή και δεξιά βία και για τη σχέση τους με το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής.
Για μένα, είναι μια συζήτηση υγιής, ενδιαφέρουσα, απαραίτητη και λυτρωτική. Αφορά τις ευθύνες του κράτους, των κομμάτων και του καθένα μας χωριστά, αφορά το παρελθόν μας και το μέλλον μας. Εσείς, όμως, μπορεί να μου πείτε ότι προσωπικά δεν σας αφορά καθόλου. Τις εφημερίδες τις έχετε κόψει, με το ζόρι τα βγάζετε πέρα, την πολιτική την έχετε σιχαθεί και μερικά πράγματα στα οποία εξακολουθείτε να πιστεύετε, όπως ο Χριστός και ο Ολυμπιακός, δεν γουστάρετε να τα πειράζει κανείς. Όσο για τη Χρυσή Αυγή, δεν συμφωνείτε με τους τσαμπουκάδες, αλλά τα παιδιά κάνουν και σωστά πράγματα.
Θα σας πω το εξής. Εγώ τυχαίνει να είμαι άθεος και Παναθηναϊκός. Ο άλλος είναι μουσουλμάνος κι έχει πάθος με τη φωτογραφία. Όλοι, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, είμαστε θύματα της κρίσης. Ζούμε, όμως, σε μια σύγχρονη δυτική κοινωνία που χαρακτηρίζεται από ορισμένες αξίες: ελευθερία της έκφρασης, σεβασμός της διαφορετικότητας, τήρηση των δημοκρατικών κανόνων, πλουραλισμός. Και εφαρμογή των νόμων. Σε αυτήν τη χώρα, όποιος θέλει κλείνει τον δρόμο, καταλαμβάνει ένα κτίριο, κατεβαίνει ξαφνικά σε απεργία, αποκλείει έναν χώρο δουλειάς. Ή εμποδίζει μια παράσταση. Όλα αυτά δεν είναι μεμονωμένα συμπτώματα, συνδέονται μεταξύ τους. Και δεν αφορούν τις απόψεις ενός συνδικαλιστή ή ενός καλλιτέχνη, αλλά τη λειτουργία της δημοκρατίας. Κανείς δεν σας υποχρεώνει να δείτε μια παράσταση με την οποία δεν συμφωνείτε. Έχω, όμως, κι εγώ την απαίτηση, ως πολίτης μιας δημοκρατικής χώρας, να μπορώ να παρακολουθήσω ένα συνέδριο, μια ταινία ή μια έκθεση χωρίς να με ενοχλεί κανείς φανατικός, είτε της πολιτικής είτε της θρησκείας.
Έχω επίσης την απαίτηση, όποιος παραβιάζει τους νόμους, να υφίσταται τις συνέπειες, είτε είναι συνδικαλιστής είτε πολιτικός, δημοσιογράφος, επιχειρηματίας, αστυνομικός ή εισαγγελέας. Διότι η περιφρόνηση των νόμων ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για την κατάσταση στην οποία έχουμε φτάσει. Και το βαρέλι, να ξέρετε, δεν έχει πάτο. Αναρωτιέμαι γιατί ξαφνικά η Χρυσή Αυγή ανακάλυψε τη θρησκεία. Εσάς δεν σας κάνει εντύπωση; Αναρωτιέμαι, επίσης, πώς είναι δυνατόν να απειλούνται, να εξυβρίζονται και να κακοποιούνται πολίτες και η αστυνομία όχι μόνο να μην επεμβαίνει αλλά να ειρωνεύεται και να επιδοκιμάζει. Εσάς δεν σας ανησυχεί; Δεν σας φοβίζει πού θα οδηγηθούμε όταν παίρνει ο καθένας τον νόμο στα χέρια του; Δεν σας αφορά το να αποφασίζουν άλλοι για λογαριασμό σας τι θα δείτε, πού θα πάτε, τι θα διαβάσετε;
Και εφημερίδα πότε-πότε να παίρνετε, αγαπητέ. Δεν είναι τόσο πουλημένες όσο νομίζετε.


Νίκος Μαστοράκης

σκηνοθέτης


Είναι πολύ δύσκολο να προσπαθήσει κάνεις να μιλήσει με λογικά επιχειρήματα, τη στιγμή που παλεύει σώμα με σώμα με το παράλογο,το παράνομο,το παραβατικό, το παραδηλωτικό, το παραεδράζον,το παραζωοτικό,το παραηθικό, το παραμυθικό, το παραπεριθωριακό,το παραρητορικό, το παρασιτικό, το παρατελεολογικό, το παραφαινομενολογικό, το παραχειραγωγικό... κι εν τέλει το παραγαμημένο!
Δεν έχω να πω τίποτα σε κάποιον που με χτυπά και με βρίζει και με εξευτελίζει και με φιμώνει και μου απαγορεύει όλα αυτά που δικαιούμαι ως πολίτης μιας δημοκρατικής χώρας, γιατί όταν έχουν συμβεί όλα η κάποια από τα παραπάνω, τότε η δημοκρατία νοσεί ή είναι υπό κατάλυση, άρα δεν έχει πλέον νόημα ο διάλογος, αλλά η διαδρομή από τη σκέψη στη δράση!
Αυτήν τη στιγμή το διακύβευμα δεν είναι μόνο η ελευθερία του λόγου αλλά η ίδια η έννοια της δημοκρατίας σε όλα τα επίπεδα. Εφ’ όπλου λόγχη, λοιπόν.


Βένα Γεωργακοπούλου
δημοσιογράφος


Δεν μας φτάνει το χάλι μας, άνεργοι ή με μισθούς Λευκορωσίας, πήραμε τους δρόμους για να υπερασπιστούμε την ελευθερία της έκφρασης. Πότε με το Χυτήριο, πότε με το «Downton Abbey», δεν απειλείται απλώς. Καταλύεται από την τρομοκρατία του όχλου ή από επίσημες πράξεις υπεύθυνων κρατικών λειτουργών.
Κι έχουμε κι εσένα απέναντί μας, αγαπητέ μας συμπολίτη, που μας κουνάς το κεφάλι υποτιμητικά. Χρυσαυγίτης δεν είσαι κι αν δεν υπήρχε και το «Χριστός Ανέστη» θα είχες ξεχάσει κατά πού πέφτει το ιερό στην εκκλησία, παρόλο που το ψέλνεις με πάθος και συγκίνηση. Έχεις, όμως, άλλα, σοβαρότερα προβλήματα. Δεν χάνεις τον ύπνο σου για ένα κομμένο ομοφυλοφιλικό φιλί σε σίριαλ ή για τις θεούσες και τους χρυσαυγίτες που κάνουν ντου σε θέατρα με τον σταυρό στο χέρι.
Θα παρέμενες, άραγε, το ίδιο αδιάφορος και αφ’ υψηλού και αν άρχιζαν να πυροβολούν ατίθασα και φιλοπρόοδα κοριτσάκια στο κεφάλι, όπως στο Πακιστάν; Το παρατραβάω; Ένα βήμα χωρίζει την κοινωνία που λογοκρίνει σίριαλ και πολιορκεί θέατρα από εκείνη που φυλακίζει και δολοφονεί ανθρώπους για τις ιδέες τους. Κι αν δεν είχαμε την ευτυχία να ανήκουμε στη Δύση, εμείς οι θερμόαιμοι Έλληνες, που τραγουδάμε «χαίρε, ω χαίρε ελευθεριά» μόνο όταν κάνουμε σεκόντο στον Σαμαρά (αυτόν με τα κοντά παντελονάκια), με τη φόρα που έχουμε πάρει, τους ιεράρχες που έχουμε και τους βουλευτές που εκλέγουμε, λίγο θα θέλαμε για να μετατραπούμε σε ταλιμπανικοχριστιανικό έθνος ανάδελφο. Ακόμα και η Σερβία σαν να έβαλε μυαλό.
Κοίτα πού κατάντησα. Θα επικαλεστώ όλα τα Θρησκευτικά που διδάχτηκα επί χούντας. Μαζί τα διδαχτήκαμε. Κάποτε οι Ρωμαίοι έριχναν τους χριστιανούς στα λιοντάρια. Κάποτε ο Χριστός έκανε παρέες με πόρνες και τοκογλύφους και δεν θυμάμαι να μοίρασε ποτέ στειλιάρια στους μαθητές του, ούτε να εξαπέλυσε πογκρόμ στους ειδωλολάτρες. Τι νέα παγκόσμια μόδα κι αυτή οι θρησκείες, όλες οι θρησκείες, να τρέφουν συμμορίες τραμπούκων; Τι παράλογο να μας ενοχλεί η σεξουαλική ζωή του διπλανού μας, όταν οι μισές, μην πω και παραπάνω, καθωσπρέπει Ελληνίδες γίνονται ξεφτέρια στον σαδομαζοχισμό, διαβάζοντας αγγλικά μπεστ-σέλερ;
Η γενναιοδωρία, η ανεκτικότητα, ο σεβασμός στον άλλο είναι ψυχοθεραπευτικά. Χαρίζουν γαλήνη. Χριστιανική αρετή, αυτή. Σ’ το υπογράφω. Ξεμπερδέψαμε περίπου με τον κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό (κάτι ψιλά σε Κούβες, Κίνες και Κορέες περισσεύουν), ας μη βοηθήσουμε στην κατάρρευση του ελεύθερου, ανεξίθρησκου κόσμου μας. Άλλωστε, δικό μας δημιούργημα είναι. Όταν οι άλλοι έτρωγαν βελανίδια, εμείς γελάγαμε με τον Αριστοφάνη, που δεν είχε ούτε ιερό ούτε όσιο.


Μάνος Ελευθερίου
συγγραφέας


Δεν πιστεύω ότι κανένας από αυτούς που διαδήλωναν έξω από το θέατρο είδε το έργο ή, έστω, ότι το διάβασε προσεκτικά. Κανείς τους δεν διαμαρτυρήθηκε μέσα ή κατά τη διάρκεια της παράστασης. Εγώ που το είδα έχω να πω ότι είναι ένα μάλλον ανάλαφρο εργάκι, πολύ καλά σκηνοθετημένο και παιγμένο, και ότι τα παιδιά το υπερασπίστηκαν καλά. Δεν με ενόχλησε. Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι αν δεν υπήρχε ελευθερία του λόγου δεν θα είχε γίνει τίποτα το σπουδαίο στην ανθρωπότητα. Από τους αρχαίους λαούς μέχρι τους σύγχρονούς μας. Δεν κέρδισε τίποτα η Ιερά Εξέταση με το να φοβερίζει ή να τιμωρεί χιλιάδες ανθρώπους στην πυρά. Δεν έμεινε τίποτε από αυτά τα καθάρματα. Αντιθέτως, οι καλλιτέχνες, είτε κρυφά είτε φανερά, δούλευαν όλα αυτά τα σκοτεινά χρόνια κι έχουμε τα σπουδαία τους έργα σε καλλιτεχνικές περιοχές, όπως η αρχιτεκτονική, η γλυπτική.
Ανάλογα συμβαίνουν σε κάθε σκοτεινή περίοδο. Τα ίδια συνέβησαν και στην Ελλάδα τα χρόνια της δικτατορίας. Ενώ ήταν απαγορευμένο να μιλάς για οτιδήποτε αφορούσε την κυβέρνηση και ό,τι είχε να κάνει με τα ιερά και όσια, δηλαδή να καταφέρεσαι εναντίον του τρίπτυχου πατρίς - οικογένεια - θρησκεία, οι συγγραφείς εξακολούθησαν κρυφά ή φανερά να γράφουν και μερικοί έγραψαν αριστουργήματα.


Τάκης Θεοδωρόπουλος
συγγραφέας


Δυστυχώς, μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να επιχειρηματολογήσω για πράγματα που τα θεωρώ αυτονόητα. Όταν έχεις ένα μικρό παιδί και σε ρωτάει «γιατί δεν πρέπει να πηδήξω από το παράθυρο;» δεν κάθεσαι να επιχειρηματολογήσεις. Του λες απλώς «δεν πρέπει» και κόβεις κάθε συζήτηση. Με την ίδια λογική θα έπρεπε ν’ αρχίσουμε να συζητάμε γιατί, σε μια περίοδο σαν τη σημερινή, που όλοι παλεύουν για την επιβίωσή τους, δεν πρέπει να σκοτωνόμαστε, γιατί δεν πρέπει να πλακωνόμαστε στο ξύλο και γιατί πρέπει τα παιδιά στο σχολείο να χάνουν τον χρόνο τους μαθαίνοντας ελληνικά. Τι να τα κάνεις τα ελληνικά, όταν δεν έχεις φράγκο; Και πιστεύω ότι εκεί είναι το πρόβλημα. Για να φτάσω να θεωρώ την αξία της τέχνης και την ελευθερία της καλλιτεχνικής έκφρασης αυτονόητες αξίες, αυτό σημαίνει πως κάποιος μου το έμαθε. Κι όταν λέω ότι μου το έμαθε, δεν σημαίνει ότι το διδάχτηκα στο σχολείο ή στο πανεπιστήμιο. Το έμαθα από τον τρόπο που αντιμετώπιζαν οι γονείς μου αυτά τα πράγματα, όπως και από τον τρόπο που το αντιμετώπιζαν οι δάσκαλοί μου.
Όταν ένα παιδί έχει μεγαλώσει σε ένα σπίτι όπου, όπως στα περισσότερα ελληνικά σπίτια, ασχέτως κοινωνικής τάξης, δεν υπάρχουν βιβλία, είναι φυσικό αυτό το ίδιο παιδί, που σκίζει το σχολικό του εγχειρίδιο στο τέλος του χρόνου, να μην εκτιμά το βιβλίο. Το ζήτημα δεν είναι διαπραγματεύσιμο. Είναι ζήτημα παιδείας, αυτής της παιδείας που δεν μπορείς να αποκτήσεις, δυστυχώς, ούτε στα τριάντα σου ούτε στα σαράντα σου. Πιστεύω ότι αυτό είναι το πιο σοβαρό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία σήμερα.
Το γεγονός, δηλαδή, ότι δεν έμαθε ποτέ ότι στις δύσκολες στιγμές η καλλιτεχνική δημιουργία είναι είδος πρώτης ανάγκης γιατί σε βοηθάει να συνειδητοποιήσεις την κατάστασή σου. Είναι ένα από τα θεμελιώδη κεκτημένα του πολιτισμού μας, του και «Δυτικού» καλουμένου. Και για την ιστορία, να υπενθυμίσω ότι η Αθήνα, από το 431 π.Χ. ως το 404 π.Χ., ήταν σε εμπόλεμη κατάσταση. Ούτε μια χρονιά, όμως, δεν σκέφτηκαν να καταργήσουν τα Διονύσια, τις μεγάλες θεατρικές γιορτές.


Λευτέρης Βογιατζής
σκηνοθέτης


Τι να κάνουν πια τα λόγια και οι εξηγήσεις; «Ο μισείς, μηδενί ποιήσεις» γράφει το βιβλίο του Τωβίτ στην Παλαιά Διαθήκη (δηλαδή: μην κάνεις ποτέ αυτό που δεν θέλεις να σου κάνουν).

Πηγή: Lifo.gr, 17 Οκτωβρίου 2012
http://www.lifo.gr/mag/features/3457
Πίνακας: Wikipedia, El Greco: Portrait of a Cardinal

16.10.12

Συνέβη στο τρόλεϊ με αριθμό 15




Συνέβη στο τρόλεϊ με αριθμό 15

Τι είναι άνθρωπος;
Τι είναι πολιτισμός;
Τι είναι παιδεία και τι αγωγή;


Εγώ θα σας πω...

Βρίσκομαι στο τρόλεϊ με αριθμό 15 και στρίβουμε από την Πατησίων στη Λ. Αλεξάνδρας. Στη επόμενη στάση διακρίνω πάρα πολλούς ανθρώπους, κυρίως γυναίκες, από την Αφρική με ενδυμασία ανάλογη της καταγωγής τους (μαντίλια κ.α.)
Το τρόλεϊ σταματά και γεμίζει με αυτές τις γυναίκες. Περίπου 20 πανέμορφες, χαμογελαστές, μαύρες γυναίκες γεμίζουν το τρόλεϊ.
Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να δω τις αντιδράσεις των υπόλοιπων επιβατών.
Τρομαγμένοι... Οι μητέρες κράτησαν γερά τα παιδιά τους από το χέρι και οι ηλικιωμένοι έσφιξαν τις τσάντες τους και τα σακάκια τους.
Μία κοπέλα η οποία κάθεται μπροστά μου έχει καρφώσει το βλέμμα της πάνω σε μία κοπέλα από την Αφρική.
Ξαφνικά την πλησιάζει ένας Αφρικανός και τη ρωτάει...”Τι είναι περίεργο; Τι κοιτάς;”
Η κοπέλα σαστίζει και λέει... “Τίποτα απλά είναι κάτι που δεν έχω ξαναδεί και μου έκανε εντύπωση”
Τότε λοιπόν πλησιάζει και η κοπέλα με την ενδυμασία και ξεκινούν με τον άντρα να εξηγούν στην κοπέλα τους λόγους για τους οποίους φορούσαν αυτά τα ρούχα.
Κάποια γιορτή είχαν σε ένα ξενοδοχείο εκεί κοντά στην Αλεξάνδρας και γι’ αυτό είχαν μαζευτεί πολλοί μαζί.
Εκείνη τη στιγμή πλησιάζει μια κυρία από τα δίπλα καθίσματα και αρχίζει να κάνει τις δικές της ερωτήσεις στις κοπέλες και στον άντρα από την Αφρική.
Αυτοί με τεράστια περηφάνια αρχίζουν να εξιστορούν ιστορικά και θρησκευτικά τους λόγους της ενδυμασίας τους.
Τότε ξανακοιτώ τους υπόλοιπους επιβάτες. Ήταν η πρώτη φορά που δεν ήθελα το τρόλεϊ να φτάσει στη στάση μου.
Όλες οι κοπέλες με την συγκεκριμένη ενδυμασία από την Αφρική χαμογελούν γιατί κάποια κοπέλα θέλησε να μάθει 5 πράγματα γι’ αυτούς, για τον τόπο τους, για την ιστορία τους, για τον τρόπο ζωής τους.
Ήξεραν ότι σε 2 στάσεις έπρεπε να κατέβουν, οπότε πλησίασαν κι άλλες κοπέλες και όλες μαζί έλυναν μία μία τις απορίες των δύο γυναικών. Ήθελαν να τις λύσουν όλες!
Οι υπόλοιποι επιβάτες μπορεί να μην εξέφρασαν τις δικές τους απορίες αλλά δεν ήταν πια τρομαγμένοι.
Τα δάχτυλα ηρέμησαν και σταμάτησαν να σφίγγουν τις τσάντες. Και τα μάτια σταμάτησαν να κάνουν βόλτες ώστε να πιάσουν κάποιον στα πράσα την ώρα που βουτάει ένα πορτοφόλι.
Οι επιβάτες πλέον δεν φοβούνταν...
Δυστυχώς, όμως το τρόλεϊ έφτασε στον τερματισμό του... Δεν μπορούσε να συνεχίσει για μια ζωή...;
Ίσως κάποια στιγμή στη διαδρομή να καταφέρναμε να γίνουμε και φίλοι, να ανταλλάξουμε τηλέφωνα, να μάθουμε περισσότερα για την Αφρική, για τον πολιτισμό, για την ιστορία και τη θρησκεία τους.
Να μάθουμε γενικώς...
Ήξερα πως τα ΜΜΕ κάνουν ότι μπορούν για να προωθήσουν το ρατσισμό και την τρομοκρατία απέναντι σε κάθε τι διαφορετικό.
Δεν φανταζόμουν όμως ότι 5 λεπτά τέτοιων στιγμών αρκούν για να γκρεμίσουν τους ψεύτικους φόβους μας.

ΤΕΛΙΚΑ...

Τι είναι πολιτισμός;
-Πολιτισμός είναι να θες να γνωρίσεις και άλλους πολιτισμούς.

Τι είναι παιδεία και τι αγωγή;
-Παιδεία και αγωγή είναι να δίνεις χώρο στο διαφορετικό.

Τι είναι άνθρωπος;
-Δεν ξέρω ακόμα... Πάντως εγώ αισθάνθηκα άνθρωπος ανάμεσα σε ανθρώπους μέσα στο τρόλεϊ!

Πηγή: Lifo.gr, 11 Οκτωβρίου 2012
http://www.nooz.gr/prosopa/sunevi-sto-trolei-me-ari8mo-15

Δηλαδή αν ήταν Χριστιανοί όλα θα ήταν εντάξει;



Δηλαδή αν ήταν Χριστιανοί όλα θα ήταν εντάξει;
Ανοιχτή επιστολή στον Πρόεδρο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. κ. Βενιζέλο
Ζαν Κοέν

Από τη στιγμή που ξεκίνησε η κρίση στην Ελλάδα αναρωτιόμουνα ποιος ηλίθιος θα είναι ο πρώτος που θα ρίξει το φταίξιμο σε εμάς τους Εβραίους.
Και ξαφνικά στα καλά καθούμενα ακούσαμε τον Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ κ. Βενιζέλο να λέει στην Επιτροπή Διαφάνειας της Βουλής πως του έκανε εντύπωση ότι στην λίστα Λαγκάρντ «τα τρία πρώτα ονόματα ήταν εβραϊκής καταγωγής» και επειδή δεν είμαι ξανθός κάθισα και σκέφτηκα τα εξής:
Δηλαδή για να καταλάβω αν τα ονόματα ήταν Χριστιανικά δεν θα Σας έκανε εντύπωση;
Προς τι αυτή η διάκριση σε τέτοιο κρίσιμο σημείο για τη χώρα μας;
Πως ξέρετε ότι τα ονόματα αυτά, τα οποία μπορεί να ξενοφέρνουν, είναι εβραϊκά; Τα ελέγξατε; Εσείς είπατε στην επιτροπή ότι δεν ανοίξατε ποτέ τη λίστα.
Ποιος με διαβεβαιώνει ότι η λίστα, αφού «διανυκτέρευσε» σε διάφορα σπίτια, παρέμεινε ακέραια, ενδεχόμενο που και εσείς παραδεχθήκατε ως πιθανό στην επιτροπή; Αν δεν απατώμαι, ο οικονομικός εισαγγελέας ζήτησε να πάρει κατευθείαν από την κα Λαγκάρντ ξανά την λίστα.
Η δίδα Κωνσταντοπούλου του ΣΥΡΙΖΑ είπε στο ραδιόφωνο του Σκάϊ την Παρασκευή το μεσημέρι (12.10) ότι καταθέσατε πως ο κ. Διώτης χώρισε τις λίστες με βάση το θρήσκευμα. Ακόμα και αν αυτό είναι αληθές, γιατί ξεχωρίσατε εμάς τους Εβραίους, και δεν είπατε τίποτα για τους άλλους;
Στο σημείο αυτό, διερωτώμαι (εάν αληθεύουν τα όσα δήλωσε η κ. Κωσταντοπούλου στο Σκάϊ) με ποιο δικαίωμα ο κ. Διώτης χώρισε τις λίστες βάσει θρησκεύματος; Ευελπιστώ ότι, εάν αυτό συνέβη, θα διαμαρτυρηθήκατε ως έγκριτος νομικός και πανεπιστημιακός δάσκαλος. Άλλωστε ζούμε στην Ευρωπαϊκή Ελλάδα του 2012 και όχι στη Ναζιστική Γερμανία του 1933.
Δεν λέω πως δεν υπάρχουν και Εβραίοι στη λίστα αλλά γιατί εμάς ξεχωρίσατε;
Επιπλέον, όλοι δηλώνουν ότι το γεγονός πως υπάρχουν ονόματα στην λίστα δεν τους καθιστά αυτομάτως παραβάτες διότι μπορεί να τα έβγαλαν και νόμιμα. Πως ξέρετε Εσείς πως δεν είναι νόμιμοι; Εν ολίγοις αφήνετε να εννοηθεί ότι αφού είναι Εβραίοι είναι ένοχοι.
Οφείλω δε να Σας ενημερώσω ότι δεν υπάρχουν Έλληνες εβραϊκής καταγωγής όπως δεν υπάρχουν Έλληνες χριστιανικής καταγωγής ή Έλληνες μουσουλμανικής καταγωγής. Υπάρχουν Έλληνες πολίτες εβραϊκής θρησκείας, χριστιανικής θρησκείας ή μουσουλμανικής θρησκείας.
Ως Έλληνας πολίτης και ψηφοφόρος θα Σας ζητούσα να μη μεταφέρετε τα προσωπικά πολιτικά Σας προβλήματα επάνω μας. Κατ’ εμέ, είναι σαφές αυτό που πάτε να κάνετε. Προσπαθείτε να αποπροσανατολίσετε την κοινή γνώμη από τα πολιτικά Σας προβλήματα ρίχνοντας το φταίξιμο σε εμάς τους Εβραίους.
Όχι κ. Βενιζέλο για την κρίση δεν φταίμε εμείς. Ο περισσότερος κόσμος (βάσει των τελευταίων εκλογών) πιστεύει ότι για την κρίση φταίει το κόμμα Σας που μας έφερε το χρέος επί Ανδρέα Παπανδρέου και το χάος επί Γιωργάκη Παπανδρέου (βλέπε δηλώσεις Ρουμελιώτη).
Για την κρίση δεν φταίμε εμείς οι Εβραίοι, φταίτε Εσείς οι πολιτικοί οι οποίοι δεν μιμηθήκατε τους συναδέλφους Σας της Γαλλίας και της Γερμανίας σε ότι αφορά τη λίστα Λαγκάρντ, τουλάχιστον. Πιθανότατα αν κάνατε ότι αυτοί δεν θα χρειαζόταν να κόψετε συντάξεις και μισθούς.
Κατ’εμέ οφείλατε να είχατε παραιτηθεί μετά από την εξέλιξη της υποθέσεως με τη «λίστα Λαγκάρντ» και όχι να προσπαθείτε να βρείτε τον «αποδιοπομπαίο τράγο» σε εμάς τους Εβραίους.

Υ.Γ. Οι απόψεις που διατυπώνονται παραπάνω είναι προσωπικές μου και όχι του επίσημου Εβραϊσμού της Ελλάδας τον οποίο δεν εκπροσωπώ. Οπότε αν δεν Σας αρέσουν θα Σας παρακαλούσα να στραφείτε εναντίον μου και μόνον.

Ζαν Κοέν
Έλληνας Εβραϊκού θρησκεύματος

Πηγή: μπλογκ Against Antisimitism - Ενάντια στον Αντισημιτισμό, 13 Οκτωβρίου 2012
http://enantiastonantisimitismo.wordpress.com/2012/10/14/jean-cohen-anoixti-epistoli-venizelos/

Το πρωτότυπο στην προσωπική ιστοσελίδα του κ. Ζαν Κοέν
http://cohen.gr/newsite/index.php?option=com_content&view=article&id=2457:2012-10-13-07-35-13&catid=69:2011-03-21-15-02-30&Itemid=78

12.10.12

Ασ-φαλλός και μας δουλεύετε



ΤΑ ΥΣΤΕΡΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Ασ-φαλλός και μας δουλεύετε
Ο φαλλός διαπερνά το πολιτικό σύστημα και ορίζει το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου
Τίμων ο Μισάνθρωπος


Ήθελα να ασχοληθώ εκτενώς σε αυτό το ποστ με τον βουλευτή των Ανεξάρτητων Ελλήνων κύριο Παύλο Χαϊκάλη αλλά δεν αξίζει τον κόπο. Η γελοιότητα ελαφρότητα με την οποία αντιμετωπίζει αλλά και περιφέρει την κοινοβουλευτική του ιδιότητα μιλάει από μόνη της. Το πρόβλημα δεν είναι ο Χαϊκάλης και ο κάθε Χαϊκάλης που ανέλαβαν να υπερασπιστούν τα δίκια του δοκιμαζόμενου Έλληνα ψηφοφόρου τους αλλά ο ίδιος ο ψηφοφόρος που στάθηκε πίσω από το παραβάν στις τελευταίες εκλογές και έβαλε το ψηφοδέλτιο στον φάκελο με το όνομα του Χαϊκάλη μέσα.
Είναι (πάμε άλλη μια φορά όλοι μαζί) θέμα Παιδείας. Ανύπαρκτης! Ο συγκεκριμένος ψηφοφόρος προφανώς θεωρεί πως Δημοκρατία είναι –όταν η «χούντα» παίρνει ρεπό και γίνονται εκλογές– να «κάνω ό,τι θέλω χωρίς να σκέφτομαι τι συνέπειες έχει η πράξη μου, αρκεί να στείλω το μήνυμα που θέλω». Όταν το μήνυμα όμως είναι να μπει κόσμος στη Βουλή που να κάνει λίγο χαβαλέ για να χαζεύεις που και που αποσπάσματα στην Λαϊκίστικη Επιθεώρηση της Τρίτης, τότε έχουμε σοβαρό πρόβλημα. Γιατί κριτήριο πια δεν είναι οι ικανότητες και η αποτελεσματικότητα ενός ατόμου στον ρόλο του Βουλευτή, αλλά το πόσο δυνατά θα καγχάσει η Ανθούλα στο «Αλ Τσαντίρι».
Ο τσαμπουκάς και το καφριλίκι είναι πλέον αποδεκτές συμπεριφορές από άτομα που, είτε μιλάνε στη Βουλή από την θέση του Προέδρου μάλιστα, είτε γράφουν στον δημόσιο ψηφιακό χώρο του Twitter. Γιατί δημόσιος χώρος είναι τα κοινωνικά δίκτυα! Ιδιωτικός είναι το σπίτι σου όπου μιλάς και μπορείς να λες ό,τι σε φωτίσει ο Θεός. Βασικά πράγματα, ήδη ξεκαθαρισμένα στις προηγμένες κοινωνίες. Στην δική μας, την πιο τριτοκοσμική χώρα της ευρωπαϊκής οικογένειας, τα δημόσια πρόσωπα γράφουν ρατσιστικά «αστεία», λένε «σακάτη» τον ΑΜΕΑ υπουργό οικονομικών της Γερμανίας και ρεφάρουν με πατριωτικό σεξισμό εναντίον της Γερμανίδας Καγκελαρίου. Γιατί, για τον Ελληνάρα, όλα κρίνονται με το κάτω κεφάλι. Το οποίο, παρεμπιπτόντως, αναλογικά είναι πολύ μικρό και στερείται εγκεφάλου. Αν σχηματίσατε εικόνα, βάλτε φόντο τα έδρανα του Κοινοβουλίου και κλάψτε πικρά για την εικόνα και τις προοπτικές της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας, εν έτει 2012.

Πηγή: Lifo.gr, 11 Οκτωβρίου 2012
http://www.lifo.gr/team/Timon/33004

11.10.12

Deja Vu

Deja Vu
Γκάζμεντ Καπλάνι

Πόσα like θα έπαιρνε κανείς έαν έλεγε τη Μέρκελ «γουρούνι», «σκύλα», «ναζίστρια», ότι οι πρόγονοί της κοιμόντουσαν στα δέντρα όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες, ότι, ότι, ότι…Τόσο Deja Vu, τόσο Παβλοφικά τόσο όσο καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει, καθώς έγραφε ο ποιητής. Γι’αυτό νομίζω, στην Ελλάδα είναι δύσκολο να σπάσει ο φαύλος κύκλος του λαικισμού, του εθνικισμού, των τζακιών και του πολιτιστικού αυτισμού. Γιατί δεν καταφέρνουμε να συζητάμε αλλά ξέρουμε απο πριν τι θα πούμε, τι θα δούμε και τι θα ακούσουμε. Για αυτό ο λόγος του Καμένου πολλές φορές μοιάζει με εκείνον του Τσίπρα, του Σαμαρά με εκείνον του Μιχαλολιάκου, του Τράγκα με εκείνο του Μίκη Θεοδωράκη, της Γαλάνης με εκείνο του Κασιδιάρη. Ο κόσμος βρίσκεται στο σταυροδρόμι και συζητά τι θα γίνει τα επόμενα διακόσια χρόνια ενώ στην Ελλάδα βλέπουμε και ξαναβλέπουμε τις φωτογραφίες της τυφλής βίας των ΜΑΤ. Χρόνια τώρα δεν κάνουμε τίποτε άλλο, παρά πρέπει να επιλέξουμε με ποια πλευρά είμαστε, με την πλευρά της «κουλτούρας της τυφλής αντίστασης» ή με εκείνο της τυφλής βίας της εξουσίας; Αυτή που νικάει, βέβαια, στο τέλος σε τέτοιες περιπτώσεις είναι η τυφλή βία της εξουσίας. Δεν άκουσα να διαρθρωθεί ένας λόγος χθες, μια πρόταση ή μάλλον δυο, τι ακριβώς απαιτούν οι δικαίως διαμαρτυρόμενοι, τι προτείνουν, ποιες είναι οι προτεραιότητες, οι προσδοκίες και οι ευθύνες τους. Το πολιτικό παιχνίδι παίχτηκε όπως πάντα, deja vu, παβλοφικό και αυτό: ο Σαμαράς «χάρηκε» για την νίκη να φέρει τη Μέρκελ στην Ελλάδα, ο Τσίπρας χάρηκε γιατί θεωρεί ότι κέρδισε πόντους, ο Βενιζέλος τρόμαξε, ο Κουβέλης είναι σκεφτικός, οι Καμμένος - Μιχαλολιάχος ακονίζουν τα μαχαίρια. Σε αυτό το κλίμα, οι πολίτες δεν καταφέρνουν να συζητούν παρά αναθεματίζουν ή ευλογούν, καταθλίβονται ή παραληρούν. Δεν μας ενδιαφέρει, φυσικά, ούτε γιατί ήρθε η Μέρκελ, ούτε τι είπε, ούτε τι της είπαμε, ούτε τι γίνεται στην Ευρώπη, ούτε τι γίνεται στην Κίνα ή στην Αμερική. Σε κάθε περίπτωση απο όλες τις χθεσινές εικόνες ξεχώρισα το άδειο μπουκάλι ελληνικής μπύρας που ίδρυσε ένας Γερμανός (ο Φιξ ο Βαυαρός) να εκτοξεύεται σε ένδειξη διαμαρτυρίας ενάντια στην επίσκεψη μιας Γερμανίδας. Συμβολίζει μάλλον την σχέση της Ελλάδας με τον εαυτό της και την Ευρώπη…

Πηγή: μπλογκ «Υπάρχουμε… Συνυπάρχουμε;», 10 Οκτωβρίου 2012
http://gazikapllani.blogspot.gr/2012/10/deja-vu.html

Μεγάλοι καιροί




Μεγάλοι καιροί
Γιώργος Καστρινάκης
[ΣΧΟΛΙΟ ΣΕ ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ]
Από την ταινία “Η εκδρομή” του Τάκη Κανελλόπουλου



Νάτος ένας καιρός! Ακατόρθωτα χρώματα, εξάυλα σχήματα, ραγδαία σημεία.
Υπεραστικές χωροταξίες. Συνδιαλέξεις με τις μέρες που χάθηκαν. Ομόφωνοι τύποι, σύμμετρα πέλματα, βήματα πάνω στα ίχνη.

– Απόψε αυτοσχεδιάζουμε;
– Απόψε όλα τα καταλαβαίνω.

Πλαίσια που αλλάζουν ηλικίες. Άπλετο εδώ. Το τώρα είναι αλλού. Στάσεις γύρω απ’ το χρόνο.
Οι καρέκλες, αιώνες ακίνητοι, ήξεραν τί περιμένουν; Σταματημένα δειλινά, ανεξερεύνητες λέξεις, ενικές διαστάσεις. Σφυγμός της άμμου. Σφυγμός του νερού. Αίμα του ξύλου.

– Μαζί σου ένα ήσυχο κόκκινο.
– Έχεις ένα νεόνυμφο κλάμα.

Τί γη! Αέρας που αφηγείται. Μουσικές σαν εξαίσιες φωνές. Ονόματα πέρα απ’ τη θάλασσα. Και μια καταχνιά υπάκουη να φυλάει την ώρα.
Δάκτυλα λεπτά στις κλωστές που μάς κρατούν πάνω απ’ την άβυσσο. Αφωνίες φωνηέντων και παύσεις συμφώνων. Συνομιλίες σαν ερωτικές πράξεις; Η ερωτικές πράξεις σαν συνομιλίες;

– Ποιά είμαι;
– Πεθαίνει εκείνος που αντίκρυσε την ομορφιά;



Πηγή: Αντίφωνο, 7 Οκτωβρίου 2012
http://antifono.gr/portal/%CE%A0%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%B5%CE%B3%CE%B3%CE%B9%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82/%CE%A6%CF%89%CF%84%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1/3929-%CE%9C%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%BF%CE%AF.html

10.10.12

H μεγάλη αλήθεια της ημέρας



ΜΙΚΡΟΠΡΑΓΜΑΤΑ
H μεγάλη αλήθεια της ημέρας
Άρης Δημοκίδης


Πώς να τα πεις όλα για αυτήν την επίσκεψη, για αυτές τις αντιδράσεις και για αυτήν τη χώρα, μ’ ένα μόνο τουίτ.



«Καίγοντας ναζιστική σημαία –που καλά κάνεις– νομίζεις πικραίνεις τη Μέρκελ; Αυτή, τους Ναζί τους έχει εκτός νόμου, εσύ τους έχεις στη Βουλή!».

Πηγή: Lifo.gr, 9 Οκτωβρίου 2012
http://www.lifo.gr/team/bitsandpieces/32976



7.10.12

Σιωπηρή συνενοχή ή αντίδραση στον φασισμό;



Σιωπηρή συνενοχή ή αντίδραση στον φασισμό;
π. Δημήτρης Θεοφίλου*


«Η τόλμη, η ειλικρίνεια και το νοιάξιμο για τον αδιάκριτα πλησίον,
μας καθιστούν αυθεντικούς ανθρώπους,
φορείς ελπίδας και πολιτισμού για ένα ξάστερο αύριο»


Θα περίμενε κανείς η «καθεύδουσα και αυτοαπασχολούμενη» ελλαδική εκκλησία, να τολμήσει, να ρισκάρει, να διακινδυνεύσει να βρεθεί απέναντι από το σκοτάδι, το νεοφασισμό και το νεοναζισμό που εκκολάπτεται ξανά σαν το αυγό του φιδιού, και μας απειλεί σαν κοινωνία, σαν πολιτισμό, σαν δημοκρατία. Σιωπά όμως ενοχικά, όπως έκανε το 1936-1940 με τη φασιστική-ναζιστική μεταξική δικτατορία, αλλά και πολύ πιο πρόσφατα με την αμερικανοκίνητη δικτατορία 1967-1974 των συνταγματαρχών.
Η ιστορία πώς να ξεπλύνει τόση αδιάντροπη ενοχή και συνεργασία. Ακόμη μέχρι σήμερα βγαίνουν νοσταλγοί «δεσποτάδες» (θα ήταν προσβολή για τον επισκοπικό θεσμό να τους ονοματίσουμε αλλιώτικα) και λιβανίζουν ξεδιάντροπα τους βρικόλακες και εμπόρους εθνικοφροσύνης του λαού και των ιερών και οσίων της ιστορίας μας.
Χείλη λοιπόν ερμητικά κλειστά, βρισκόμενα σε ουδέτερη σιωπή, αλλά ουδέτερη σιωπή δεν υπάρχει, παρά μόνο σιωπηρή συνενοχή. Γόνοι, παιδιά και εγγόνια συνεργατών κατακτητών, δοσίλογων και ταγματασφαλιτών σηκώσανε κεφάλι και έχουν άποψη για τα πάντα χρησιμοποιώντας τη δημοκρατία στης οποίας το σώμα έχουν ασελγήσει επανειλημμένως. Πριν αρκετούς αιώνες κάποιοι πρόγονοί μας θα αναφωνούσαν λίγη «ΑΙΔΩΣ ΑΡΓΕΙΟΙ».
Ντρέπομαι ειλικρινά σαν πολίτης αλλά και σαν κληρικός αυτού του τόπου, να ανέχομαι και να συνεχίζω να καλύπτω με τη σιωπή και ανανδρία μου, όλο αυτό το συμφερτό δήθεν αγανακτισμένων φασιστοειδών που επαγγέλλονται μια νέα ναζιστική κοινωνία με «καθαρούς φυλετικά άρειους με βάση το DNA», έτσι αποφάσισα να σπάσω τη σιωπή μου και σε αυτό προσκαλώ και άλλους.
Αν τα τελευταία εκλογικά αποτελέσματα δεν ήταν τόσο ανατριχιαστικά, ίσως να περιοριζόταν το όλο ζήτημα στο χώρο της ψυχιατρικής, αλλά δυστυχώς η κατάσταση «ξεφεύγει» εχθές χτύπησαν και τραυμάτισαν κάποιους που είχαν διαφορετική άποψη, σήμερα χτύπησαν γυναίκες μέλη του κοινοβουλίου αύριο θα κάνουν πογκρόμ όπου και όποιον στοχοποιήσουν. Είναι μια επικίνδυνη μειοψηφία, θα τους αφήσουμε «αδέσποτους» να μας «υπερασπίζονται» ή να μας «κακοποιούν» ανάλογα με τις αρρωστημένες διαθέσεις τους;
Είμαστε οι πολλοί, ας βάλουμε τα όρια ανοχής και αντοχής, σαν συντεταγμένη κοινωνία, σαν πολιτισμός, σαν θρησκευτικό ή ιδεολογικό «πιστεύω» απέναντι στη βία, στο φασισμό και το σκοτάδι. Λυπάμαι πολύ γιατί τούτες εδώ οι σκέψεις αρθρώνονται από κάποιον χαμηλά στην εκκλησιαστική και κοινωνική ιεραρχία με οικογένεια και βαριές υποχρεώσεις και όχι από εκείνους που θα έπρεπε ως πνευματικοί ταγοί να αφήσουν τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα και τις αξόδευτες «ευσεβείς» προθέσεις και να εκτεθούν, να διακριθούν, να τοποθετηθούν, να τολμήσουν, αφήνοντας πίσω Mercedes, μίτρες, αυτοκρατορικούς μανδύες, πατερίτσες και αυτό-ικανοποιητικά κιτς συλλείτουργα που προκαλούν τόσο με τη χλιδή τους όσο και με τον αρχοντο-χωριατισμό τους, τον αναξιοπαθούντα αδελφό.
Στο πρόσωπο του καθενός χωριστά και όλων μαζί η εκκλησία, θα έπρεπε να αναγνωρίζει το πρόσωπο του Χριστού. Στο βαθμό λοιπόν και στην έλλειψη αναγνωρισιμότητας αυτού του ίδιου του Χριστού αναδεικνύεται περίτρανα το ξαστόχισμα του ουρανού και της Βασιλείας Εκείνου που τα έδωσε όλα δίχως να προσδοκά τίποτε.
Ξέρω πως με τα λόγια τούτα πολλοί ξεβολεύονται και ενοχλούνται, αλλά τι να κάνουμε ο Χριστός και η διδασκαλία του ποτέ δεν υπήρξαν, βολικά εργαλεία, στα χέρια τυράννων, δημοκόπων και άπραγων θεατών της ιστορίας.
Αν η σύγχρονη ελλαδική εκκλησία δεν τολμήσει να αναμετρηθεί με τον κακό εαυτό της και δεν ανταποκριθεί με εμπειρικό και βιωματικό τρόπο (και όχι με αδάπανες φανφάρες από τους άμβωνες) - στις ανάγκες των καιρών και του λαού της, που σίγουρα δεν περιορίζονται μόνο σε προσφορά τροφής αλλά σε δόσιμο νοήματος ζωής, με σταυρικό παράδειγμα που δείχνει και μαρτυρά την επερχόμενη φαεσφόρα ανάσταση - είναι καταδικασμένη τόσο ενδοϊστορικά όσο και μεταφυσικά σε μη αναγνωρισιμότητα, ως φορέα αληθινού νοήματος της όντως ζωής και κιβωτού της σωτηρίας, από τον μοναδικό Κύριο και Δεσπότη της.

* O παπα-Δημήτρης Θεοφίλου είναι εφημέριος στη Φωκίδα. Είναι έγγαμος, πατέρας 3 παιδιών, Πτυχ. Θεολογίας, Πτυχ. Ψυχολογίας, Μaster Θεολογίας, Πτυχ. βυζαντινής μουσικής.

Πηγή: μπλογκ «Η Θεολογία μισοπέλαγα», 12 Ιουνίου 2012
http://e-theologia.blogspot.gr/2012/06/blog-post_12.html

5.10.12

Τα Ελληνόπουλα και οι ναζί...



Τα Ελληνόπουλα και οι ναζί...
Γκάζμνετ Καπλάνι

Δεν ξέρω αλλά, μέρες που ζούμε, θα ονόμαζα αυτή την φωτογραφία «Αντίσταση στον Κτήνο». Έτσι είναι η ζωή, παράξενη. Κάποιοι «ξεκινούν» Αφρικανοί και γίνονται Έλληνες. Κάποιοι άλλοι ξεκινούν Αρβανίτες με φουστανέλα και καταλήγουν ναζί.
(Ευχαριστώ το μπλογκ [http://anekdota.dyndns.org] που μου χρησίμευσε ως πηγή).

Πηγή: μπλογκ «Υπάρχουμε… Συνυπάρχουμε;», 5 Οκτωβρίου 2012
http://gazikapllani.blogspot.gr/2012/10/blog-post_5.html
Φωτογραφία: http://anekdota.dyndns.org/2012/0458.html

Όταν ο κόσμος όλος σκέφτεται μία λέξη: Ντροπή!



Όταν ο κόσμος όλος σκέφτεται μία λέξη: Ντροπή!

Πώς καταφέρνεις να κάνεις έξαλλο έναν ολόκληρο λαό; Μία απλή απάντηση στους καιρούς της κρίσης: Έχεις στη διάθεσή σου στοιχεία που μπορούν να καταφέρουν αποφασιστικό πλήγμα στη φοροδιαφυγή και το κράτος να εξοικονομήσει πόρους και αντ’ αυτού προχωράς σε εισπρακτικά μέτρα προς τους συνήθεις υπόπτους – μισθωτούς, συνταξιούχους, κ.λπ.
Και όταν –από σπόντα(;)– αποκαλύπτεται ότι η περίφημη «Λίστα Λαγκάρντ», αντί να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της μάχης κατά της φοροδιαφυγής, κοσμεί τα ράφια του αρχείου σου ως… “αντικείμενο” και όχι ως ντοκουμέντο, τότε η αντίδραση δύσκολα θα μπορούσε να είναι διαφορετική: Ντροπή (τουλάχιστον…).
Ο θυμόσοφος λαός έχει μία έκφραση βγαλμένη από τον παλιό καλό κινηματογράφο: “Υπάρχει και φιλότιμο”. Αφορά, εν γένει, σε συμπεριφορές – στην περίπτωση μας πολιτικές: Όταν έχεις κάνει ένα μεγάλο λάθος που προκάλεσε την κοινή γνώμη, οφείλεις να αντιδράσεις. Με αξιοπρέπεια.
Η «Λίστα Λαγκάρντ» δόθηκε στην (τότε) ελληνική κυβέρνηση προ διετίας, για να μείνει έκτοτε στα ράφια του τότε υπουργού Οικονομικών, Γ. Παπακωνσταντίνου, και στο προσωπικό αρχείο του Ευ. Βενιζέλου. Πλήρως αναξιοποίητη.
Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, σε δηλώσεις του την Τετάρτη στο Mega, και αναφερόμενος στην υπόθεση, άφησε τους περισσότερους με ανοιχτό το στόμα.
Με άλλα λόγια, άπαντες κατανόησαν ότι η ελληνική κυβέρνηση, αξιοποιώντας τα στοιχεία της λίστας, θα είχε τη δυνατότητα να καταφέρει ένα σημαντικό πλήγμα στη φοροδιαφυγή: Τη φορά αυτή στην πράξη και επί της ουσίας. Όχι στα λόγια και στις υποσχέσεις. Κι όμως, δεν έγινε τίποτα.
Φανταστείτε μία εικόνα: Ο κ. Βενιζέλος βρίσκεται σε ένα τραπέζι όπου λαμβάνονται αποφάσεις για την επιβολή (νέων) σκληρών μέτρων που πλήττουν ακόμα περισσότερο τη μέση ελληνική οικογένεια. Ας πούμε, την επιβολή του «χαρατσιού» στους λογαριασμούς της ΔΕΗ – μέτρο δικής του εμπνεύσεως και εφαρμογής.
Την ώρα που το αποφάσιζε είχε να καλύψει ένα κενό στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα. Δεκτό. Αλλά αυτό το κενό (όλοι πλέον υποθέτουν) θα μπορούσε να είχε καλυφθεί νωρίτερα, με την αξιοποίηση των στοιχείων της «Λίστας Λαγκάρντ».
Ο καιρός πέρασε. Ο κ. Βενιζέλος συμμετείχε σε άπειρες συσκέψεις –είτε ως υπουργός Οικονομικών είτε ως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ– για την επιβολή νέων σκληρών μέτρων.
Με τη συμμετοχή του, φερ’ ειπείν, αποφασίστηκε η περικοπή των επιδομάτων στους πολύτεκνους, μολονότι ήταν σε γνώση του (και στη διάθεσή του) η λίστα με τους 1.991 μεγαλοκαταθέτες της Ελβετίας… Μίας λίστας που η αξιοποίησή της από χώρες όπως η Γερμανία, η Γαλλία, η Ισπανία κ.λπ, έφερε αποτελέσματα και λεφτά στο δημόσιο ταμείο.
Μία μόνο μπορεί να είναι η μέση αντίδραση: Ντροπή! Διότι το μέτρο αυτό ενδεχομένως, θα μπορούσε να αποφευχθεί. Δεν θα το μάθουμε ποτέ.
Αντιθέτως με αυτή τη συμπεριφορά (του τύπου, οκ, δεν έγινε και τίποτα σπουδαίο… συνεχίζουμε τη ρητορική) πέφτει λάδι στη φωτιά της κοινωνικής αναταραχής, που –όπως φάνηκε και από τα γεγονότα του υπ. Άμυνας– μαίνεται.
Αντίδραση (ουσιαστική, όχι δηλώσεις που εξοργίζουν περαιτέρω) μηδέν. Ντροπή…

Πηγή: Ειδησεογραφική ιστοσελίδα Nooz.gr, 5 Οκτωβρίου 2012
http://www.nooz.gr/greece/otan-o-kosmos-olos-skeftetai-mia-leksi-ntropi

«Ναζί» και ναζί



ΥΠΕΡΚΕΙΜΕΝΑ
«Ναζί» και ναζί
Ενώ αποκαλούσαμε ναζί τους Γερμανούς – γινόμασταν εμείς…
Νίκος Δήμου


Με το που άρχισε η Κρίση, ξεκίνησε και η αναζήτηση των ξένων «ενόχων». (Πάντα κάποιος άλλος ευθύνεται…) Πρώτος υποψήφιος ήταν το ΔΝΤ – το συνόδευε η φήμη των δεινών που είχε επιφέρει σε άλλες χώρες. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, πολύ ουδέτερος θεσμός, δεν ερέθιζε αρκετά. Όσο για τον τρίτο συνεταίρο, την Ευρωζώνη, αυτή σύντομα εκπροσωπήθηκε από μία χώρα: τη Γερμανία.
Είτε επειδή ήταν ο μεγαλύτερος δανειστής μας –είτε το βεβαρημένο παρελθόν– είτε η «πουριτανική» αυστηρότητα και αδιαλλαξία, από εκεί που οι Γερμανοί μέχρι το 2005 ήταν στις δημοσκοπήσεις ο πιο αγαπημένος μας λαός, έγιναν ο αποδιοπομπαίος τράγος.
Έτσι, λοιπόν, κάθε πρωί ακούγαμε στα ραδιόφωνά μας φωνές για «ναζιστική κατοχή», «Τέταρτο Ράιχ», Ες Ες και Γκαουλάιτερ. Τα ίδια διαβάζαμε και στις εφημερίδες και τις γελοιογραφίες. Είδαμε και τη Μέρκελ με στολή των Ες Ες.
Προσωπικά μελετάω τη Γερμανία από το 1954. Έξι χρόνια σπούδασα εκεί και δεκάδες φορές αργότερα την επισκέφτηκα. Έζησα από κοντά την εποχή της ανάκαμψης και θαύμασα πώς μία γκρεμισμένη και αποδεκατισμένη χώρα ξαναστήθηκε στα πόδια της. Οι Γερμανοί δεν τρώγονται με τίποτα. Πρόσφατα πάλι, αυτήν τη «μονόπλευρη λιτότητα» που εμείς αναθεματίζουμε την επέβαλαν μόνοι τους στον εαυτό τους για να γίνει η χώρα πιο ανταγωνιστική. Για πάνω από δέκα χρόνια καμία αύξηση στις αμοιβές, με απόφαση των συνδικάτων! Φαντάζεστε τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ να προλαβαίνουν την Τρόικα και να κάνουν οικειοθελώς τις περικοπές που ζητάει;
Αλλά με αυτό τον τρόπο –χαμηλό κόστος και υψηλή ποιότητα– έχουν ξεπεράσει στις εξαγωγές ακόμα και την Κίνα. Τσιγκούνηδες στις αμοιβές, είναι σπάταλοι στον πολιτισμό. Επιδοτούν περισσότερες ορχήστρες, θέατρα, μουσεία, όπερες, βιβλιοθήκες από όλη την υπόλοιπη Ευρώπη.
Το αίνιγμα, όμως, του πώς μία χώρα με τέτοιο πολιτισμό μεταμορφώθηκε κάποτε από έναν δημαγωγό και ιδιοφυείς προπαγανδιστές σε κράτος-τέρας που αιματοκύλισε την υφήλιο, παραμένει. Οι ιστορικοί ερίζουν. Ευτυχώς, η αντίδραση στο παρελθόν έχει οδηγήσει σήμερα σε ένα θωρακισμένο δημοκρατικό πολίτευμα.
Δεν ξέρω αν και πόσο φταίνε οι Γερμανοί για τη δική μας κρίση. Όμως, το να τους αποκαλούμε ναζί είναι όχι μόνο λάθος αλλά και τραγική ειρωνεία. Γιατί αν σε κάποια χώρα της Ευρώπης ο νεο-ναζισμός καταγράφει σοβαρά εκλογικά ποσοστά και συστηματικές δράσεις, δεν είναι στη Γερμανία. Η ιστορία, μερικές φορές, σαρκάζει. Ενώ αποκαλούσαμε ναζί τους Γερμανούς – γινόμασταν εμείς…

Πηγή: Lifo, τ. 310, 3 Οκτωβρίου 2012
http://www.lifo.gr/mag/columns/5165

2.10.12

Μετά τον Περικλή, ο Οδυσσέας



Μετά τον Περικλή, ο Οδυσσέας
Nίκος Γ. Ξυδάκης


Η κατάδυση στην κρίση είναι σαν ν’ αλλάζεις φιδόδερμα, επώδυνα μα λυτρωτικά στο τέλος — αν αντέξεις θα βγεις άλλος. Σαν να βουλιάζεις στη λάσπη ενός βάλτου, κατά τόπους ευεργετικού και κατά τόπους δηλητηριώδους· άλλοι θα ωφεληθούν κι άλλοι θα πνιγούν με πόνους. Σε κάθε περίπτωση, όσο βρίσκεσαι μες στην αδήριτη τελετουργία, υποφέρεις· κυρίως διότι η κρίση είναι ασυνέχεια, διαταραχή, ρήξη. Είναι αγωνία. Χάνεις το μέλλον απ’ τα μάτια σου, αποκόπτεσαι απ’ το παρελθόν, σπαρταράς μες στο διεσταλμένο παρόν. Αμφιβάλλεις για το ποιος είσαι: αφού σου αφαιρείται η δυνατότητα να ελέγχεις, ιχνογραφικά έστω, ένα στοιχειώδες μέλλον. Η κρίση, καθώς σε ξεριζώνει από τα ειωθότα, καθώς σου αμφισβητεί γνώσεις, συνήθειες και βεβαιότητες, στο τέλος σε αποκολλά από τον εαυτό σου, προκαλεί σχάση στον ίδιο τον πυρήνα του προσώπου· η κρίση βιώνεται εντέλει σαν κρίση ταυτότητας υπαρξιακή.
Μια όψη αυτής της κρίσης, ίσως όχι η πιο βαρύνουσα, αλλά η πιο φανερή στα δημόσια λόγια: η κρίση εθνικής και ταξικής ταυτότητας. Τις βάζω μαζί, γιατί κατά κάποιο τρόπο στα χρόνια της ευμάρειας, οι δύο ταυτότητες θάμπωναν και άλλαζαν ταυτόχρονα. Η απομάκρυνση από την αγροτοποιμενική και εργατική καταγωγή, η άνοδος προς τη μικρομεσαία αστικοποίηση, βιώθηκε ενδόμυχα ως απομάκρυνση από την ανατολική και βαλκάνια σβουνιά· το βρετανικό master’s μονοετούς ή το αμερικανικό κολέγιο ανατολικής ακτής ήταν μυητήριο για το λάμπον αλτάρι της Δύσεως, όπως ακριβώς το ευρωνόμισμα και το ευρωδιαβατήριο. Ολα έχτιζαν τη νέα ταυτότητα, καθαρμένη από σβουνιές καταγωγής και γεωανθρωπολογικά μεταίχμια. Μετά τον Φαλμεράιερ, η νεοελληνική ευδαιμονία ξαπόστελνε και τον Χάντιγκτον αδιάβαστο.
Το ολυμπιακό και ποδοσφαιρικό 2004 ήταν η παροξυσμική μεταμόρφωση της χρυσαλλίδας, και η κορύφωση της ανιστορικής φενάκης. Γιάννα και Ζαγοράκης συνέθεταν αξεδιάλυτα το νέο ρίζωμα, θεμελιωμένο πάνω σε real estate μέθη, διακοποδάνεια, SUV, χρυσά malls, μεταμοντέρνα ιβέντς με ΔΕΚΟ χορηγίες, στρατιές άεργων πολυπτυχιούχων, νεοφιλελέ δοξασίες κρατικοδίαιτων, και άφθονο spleen υποκάτω του λαντόζ.
Κι ύστερα, ήρθε η παρακμή της Δύσεως. Η κρίση, σαν διαρκής καταιγίδα, ξεβάφει το πετσί του χλιδέλληνα, ακυρώνει το σήμα του iPhone, πνίγει τα γκρίκλις. Το σφοδρότερο πλήγμα: οι ξένοι μάς χλευάζουν, μας καταφρονούν, δεν μας αναγνωρίζουν, κανείς δεν θέλει να μοιάσει στον κακομοίρη· άρα: δεν θέλω πια τέτοια πατρίδα της ντροπής, αυτή την άθλια καταγωγή.
Σε ανύποπτο χρόνο, ο Νίκος Κ. μού είχε υποδείξει μια μεγαλοφυή διαπίστωση του Μπάιρον, πώς είδε τους Ελληνες το 1824, δυο-τρεις μήνες πριν πεθάνει στο Μεσολόγγι. Εχει προσφέρει τα χρήματά του, το πνεύμα του, όλο τον εαυτό του. Τον κλέβουν και τον εξαπατούν μπρος στα μάτια του. Αλλά ο μέγας ρομαντικός βλέπει τον κόσμο με ενόραση, βαθιά, ιστορικά. Το χρειαζόμαστε αυτό το βλέμμα σήμερα, για να ξεκολλήσουμε απ’ τη λάσπη της αυτοεκμηδένισης:
«Και τη στιγμή εκείνη κατάλαβα πως ο τόπος αυτός δεν είναι πλέον η αρχαία Ελλάδα. Είναι και υπήρξε επί αιώνες η εμπροσθοφυλακή του Βυζαντίου. Το αληθινό Βυζάντιο δεν είναι πια δοξασμένο, ούτε κραταιό και ούτε καν βυζαντινό, και η σύγχρονη Ελλάδα είναι απλώς μια θλιβερή και άθλια ηχώ ενός νεκρού Βυζαντίου.
» Ετσι είναι; Ή μήπως υπάρχει ακόμη, κρυμμένη, μια Ελλάδα πιο βαθιά, όπως υποστήριζε ο Αλεξ [Μαυροκορδάτος]; Παρ’ όλη την ανία και την απογοήτευσή μου, η θέα της Ελλάδας έχει ακόμη επιρροή πάνω μου — αλλά μια επιρροή πιο σκοτεινή και πιο ύπουλη απ’ ό, τι στο παρελθόν. Τα αρχαία ονόματα, Αγαμέμνων και Αλκιβιάδης, τώρα πια δεν σημαίνουν σχεδόν τίποτα. Στο μυαλό μου αντηχούν τώρα ονόματα όπως Πέτρος, Γιάννης και Αριστόβουλος. Νιώθω να έχω ρουφηχτεί μέσα σε μια Ελλάδα βαθύτερη και άγνωστη, να έχω μεταμορφωθεί σε έναν Ελληνα θλιμμένο και αισθησιακό, με κατιτί βαρβαρικό. Αρχίζει να κυλάει μέσα μου μια φρικαλέα ελληνική διττότητα. Η Ελλάδα του Περικλή είναι νεκρή, αλλά η Ελλάδα του Οδυσσέα είναι ακόμα ζωντανή, με τη μυρωδιά της από αλμυρό ψάρι, ρετσινωμένο κρασί και βαμμένο πετσί. Συλλαμβάνω το χνώτο μιας Ελλάδας ακόμη αρχαιότερης, προαθηναϊκής, στη μυρωδιά του καμένου λαδιού και των φρεσκοσφαγμένων κατσικιών, των πλοίων που μόλις έφτασαν από την Ιθάκη και των ναυτών που στάζουν ιδρώτα καθώς σέρνουν τα πλεούμενά τους στη μακριά κόκκινη παραλία. […]

» Το παρελθόν! Δεν υπάρχει παρελθόν. Τα πάντα συγκλίνουν στο παρόν».



Πηγή: «Η Καθημερινή», 30 Σεπτεμβρίου 2012
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_30/09/2012_463748